نقش واسطه اي خود كارآمدي اجتماعي در رابطه بين دلبستگي به گروه همسال و والدين با احساس تنهايي در دانش آموزان دبيرستاني

پژوهش حاضر با اين هدف انجام شد تا امكان پيش‌بيني احساس تنهايي را در نوجوانان بر اساس دلبستگي آن‌ها به گروه همسال و والدين با بررسي نقش واسطه‌اي خودكارآمدي اجتماعي مورد كنكاش قرار دهد. روش پژوهش از نوع همبستگي و شركت‌كنندگان در پژوهش شامل 460 نفر (235 دختر و 225 پسر) از دانش‌آموزان دوره‌ي دبيرستان شهر كرمان بودند كه به روش نمونه‌گيري خوشه‌اي چندمرحله‌اي تصادفي، انتخاب شدند. پرسشنامه دلبستگي به والدين و همسالان، پرسشنامه خودكارآمدي كودكان، و فرم كوتاه شده‌ي مقياس احساس تنهايي اجتماعي- عاطفي مورداستفاده قرار گرفتند. ويژگي‌هاي روان‌سنجي ابزارها اعم از پايايي و روايي؛ به ترتيب با استفاده از روش آلفاي كرانباخ و تحليل عاملي بررسي شد و كفايت ابزارهاي جمع‌آوري اطلاعات در حد مطلوب بود. نتايج تحليل‌هاي آماري نشان داد كه دلبستگي به والدين به‌صورت منفي و معني‌دار و كناره‌گيري از والدين به ‌صورت مثبت و معني‌دار، احساس تنهايي را پيش‌بيني مي‌كنند. همچنين، دلبستگي به والدين و دلبستگي به همسالان به‌صورت مثبت و معني‌دار خودكارآمدي اجتماعي را پيش‌بيني كردند. علاوه بر اين، خودكارآمدي اجتماعي، نقش ميانجي ميان سبك دلبستگي به والدين و احساس تنهايي ايفا كرد. يافته‌ها بر اساس ادبيات پژوهشي موجود و جايگاه نظري سازه تنهايي تبيين شده‌ و به بحث گذاشته‌شده‌اند. در پايان ضمن اشاره به دلالت‌هاي نظري و كاربردهاي عملي يافته‌ها؛ پيشنهادهايي براي انجام پژوهش بيشتر در حوزه مربوطه ارائه‌شده است.