مطالعه زمينه ها و موانع شكل گيري حكمراني خوب در ايران معاصر

حكمراني خوب الگويي تازه در ادبيات توسعه كه از تعامل سه بخش خصوصي، جامعه مدني و دولت شكل مي گيرد. در واقع جامعه مدني پايدار و دولت شهروند مدار زمينه ساز دستيابي به توسعه پايدار و حكمراني خوب است. هدف اصلي در اين پژوهش«مطالعه و بررسي نقش احزاب سياسي در شكل گيري حكمراني خوب در ايران» مي باشد. مطالعه و بررسي موضوع به صورت مطالعه ومصاحبه با صاحب نظران و فعالان سياسي حزبي واساتيد دانشگاه با استفاده از نمونه گيري نظري و هدفمند و بهره يابي از روش نظريه بنيادي صورت گرفته است. پايايي و اعتبار پژوهش به صورت قابليت تأييد يا تأييدپذيري به شكل پرهيز از سوگيري پژوهشگر، قابليت اعتبار يا باور پذيري و اعتماد مصاحبه شوندگان به داده هاي استخراج شده و اطمينان پذيري در قالب رفت و برگشت داده ها با مصاحبه شوندگان، مشورت با صاحب نظران به دست آمد. داده هاي پژوهش كه در فرآيند بهره يابي از روش نظريه بنيادي به دست آمده است نشان مي دهد كه «تماميت خواهي نظام سياسي، فرهنگ سياسي، آگاهي بخشي احزاب سياسي به صورت مقولات شرايطي، تعاملي پيامدي بوده است. بر مبناي يافته هاي پژوهش حاضر؛ عمده ترين مشكل و مانع دستيابي به حكمراني خوب در ايران مي باشد؛ از جانب نظام هاي سياسي ايجاد شده است. نظام هاي سياسي چه پيش و چه پس از انقلاب همواره، توزيع قدرت را تهديد قلمداد كرده و آزادي فعاليت احزاب و تشكل هاي مدني را محدود كرده اند. عزيمت به سوي توسعه پايدار و رعايت حقوق شهروند مداري و قانون مداري، زمينه ساز بنيادين دستيابي به حكمراني خوب در ايران مي باشد.