مفهوم شناسي «شفاعت» از منظر آيات و روايات و تحليل ديدگاه علامه طباطبائي (با تكيه بر الميزان) و برخي از متفكران

Understanding the Concept of Intercession in Terms of Verses and Narrations and the Analysis of Allamah Tabataba'i's Viewpoint (Based on Al-Mizan) and a Number of Islamic Thinkers

«شفاعت» به معني «واسطه گري براي آمرزش گناه گناهكاران»، پيوسته مورد توجه فرقه هاي گوناگون اسلامي بوده است. اگر شفاعت به معنايي كه در اذهان مردم است، در دستگاه الهي وجود داشته باشد، هم با عدل الهي در تعارض است، هم موجب نقض قوانين الهي مي شود. از سوي ديگر، خداوند رحمان در قرآن مجيد در آيات 48 و 123 سوره بقره، شفاعت زر و زور را در دستگاه الهي مردود اعلان فرموده است، ليكن در بسياري از آيات، به ويژه آيه 44 سوره زمر، به صحت شفاعت تصريح نموده است و آن را منحصر به خداوند و كار گزاران او مي داند. در اين جستار، نويسنده نخست مفهوم شناسي شفاعت را از منظر آيات و روايات تبيين نموده، آنگاه ديدگاه علامه طباطبائي و برخي از متفكران اسلامي ديگر را به روش تحليلي بررسي نموده است.

Intercession, referring to mediating for the forgiveness of the sins of sinners, has been continuously the focus of attention for various Islamic sects. If intercession, as understood by the masses, indeed exists in the divine system, it would be in contradiction with divine justice, and it would violate of divine law. On the other hand, Allah the Most Merciful in the Holy Quran in verses 48 and 123 of al-Baqqārah rejects intercession, zar and zur as existing in the divine system, but in many verses, especially verse 44 of surah al-Zumar, it is clear that intercession exists and is exclusive to Allah and His agents In this essay, the author first explains the concept of intercession from the perspective of verses and narratives, and then examines the views of Allamah Tabataba’i and a number of the Islamic thinkers through an analytical method.