واكاوي سوءبرداشت‌هاي فقيهان معاصر از انگاره امام خميني(س) در مسئله غنا

تطوّر و تبدّل تدريجي نظريات امام خميني در خصوص مسئله غنا و موسيقي به‌ويژه در دوران پس از انقلاب اسلامي به‌حسب مقتضيات عصري و پويايي آراي فقهي ايشان مسئله‌اي مبرهن و غيرقابل‌انكار است؛ اما بايد ديد اين تطوّر فكري دقيقاً در چه حوزه‌اي صورت پذيرفته است؟ در اين مقاله ثابت‌شده كه امام خميني در مجموع بياناتشان در كتاب مكاسب محرمه، استفتائات و كلمات شفاهي خود صوت مطرب را موضوع شرعي غنا معرفي نموده‌اند... به باور نگارنده بيان ايشان در تحرير الوسيله كه محل استناد قاطبه محققان در استظهار نظريه ايشان قرارگرفته در مقابل انبوه مستندات كتبي و شفاهي امام در تحديد موضوع شرعي غنا به صوت مطرب توان معارضه نداشته و به‌راحتي قابل تأويل است. در اين راستا نگارنده با قياسي دقيق ميان نظريه شيخ انصاري و امام خميني بر آن است كه هر دو فقيه والامقام قائل به موضوعيّت شرعي صوت مطرب براي مفهوم غنا هستند؛ به‌اين‌ترتيب كه از منظر ايشان آواهاي طرب‌انگيز با مجالس لهوي و الحان اهل فسق تناسب داشته و لذا هر صوت مطربي لزوماً داخل در عنوان صوت لهوي به مفهوم مذكور است.

this article has no abstract