مقايسه اثربخشي روش هاي مشاوره فردي و زوجي بر ميل به طلاق زوج هاي داراي روابط فرا زناشويي

Comparing the Effectiveness of Individual and Pair Counseling on the Tendency toward Divorce for Couples with Extramarital Relationships

زمينه و هدف : با توجه به ماهيت پيچيده خيانت و تأثيرات فاجعه‌ انگيز آن بر ميل به طلاق، ضروري است كه مداخلات مؤثر براي كمك به زوج‌هايي كه با اين مشكل مواجه هستند، ايجاد شود. بر اين اساس، مطالعه حاضر با هدف مقايسه اثربخشي برنامه مشاوره‌ايي تدوين شده بر ميل به طلاق زوج‌هاي درگير در روابط فرازناشويي زن انجام شد. مواد و روش‌ها: اين مطالعه به صورت نيمه‌تجربي انجام شد. افراد مورد مطالعه از ميان مراجعه ‌كنندگان به مراكز مشاوره شهر اصفهان (ايران) به شيوه در دسترس انتخاب شدند. افراد شركت كننده به صورت غير تصادفي در 4 گروه مشاوره زوجي (8 زوج)، مشاوره فردي با مرد (16 نفر مرد خيانت ديده و همسران آن‌ها)، مشاوره فردي با زن (16 زن خيانت كننده و همسران آن‌ها)، و گروه شاهد (8 زوج) قرار گرفتند. مداخله در 3 گروه آزمايش در 10 جلسه آموزشي 80 دقيقه‌اي اجرا شد. در اين مطالعه، از پرسش‌نامه ميل به طلاق به منظور بررسي اثربخشي مداخله و مقايسه گروه‌هاي مورد مطالعه استفاده شد. روايي و پايايي اين ابزار در مطالعات مختلف مورد تأييد قرار گرفته است. يافته‌ها: اطلاعات كليه مشاركت كنندگان (96 نفر زوج‌هاي كليه گروه‌ها) مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. آزمون تكرار سنجش، جهت ارزيابي اثرات اصلي و تعاملي زمان و گروه‌هاي مورد مطالعه بر ميزان ميل به طلاق و مؤلفه‌هاي آن نشان داد كه اثر تعامل گروه (مشاوره فردي، زوجي و گروه شاهد) و زمان (3 مرحله: پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري) در كليه متغيرهاي مورد مطالعه معني‌دار بود (0/001 > P). نتيجه‌گيري: بر اساس نتايج برنامه مشاوره‌ايي تدوين شده به روش مشاوره زوجي در مقايسه با روش‌هاي مشاوره فردي از اثر‌بخشي بيشتري بر ميل به طلاق زوج‌هاي درگير در روابط فرازناشويي برخوردار است.

Aim and Background: Given the complex nature of cheating and its catastrophic impact on tendency toward divorce, it is imperative to adopt effective interventions to help those couples who are facing this problem. This study aimed to compare effectiveness of the counseling programs based on tendency toward divorce among couples involved in extramarital relationships. Methods and Materials: Present study is a quasi-experimental study. The subjects were selected from clients referring to the counseling centers in Isfahan, Iran, through convenience sampling method. The participants were non-randomly divided into four groups including couple counseling (8 couples), husbands’ individual counseling (16 men being cheated on and their spouses), wives’ individual counseling (16 cheating women and their spouses), and the control group (n = 16). Three experimental groups were treated in ten 80-minute sessions. Divorce tendency questionnaire was used to assess intervention effectiveness and to compare the surveyed groups. Various studies have reported the acceptable reliability and validity of this instrument. Findings: The data of all participants (96 individuals including the couples in all groups) were analyzed. The repeated measures test was used to evaluate the main and interactive effects of the time and surveyed groups regarding divorce and its components. The effect of group interaction (individual counseling group, couple counseling group and control group) and time (three stages: pre-test, post-test and follow-up) were significant in all surveyed variables (P < 0.001). Conclusions: Counseling programs based on couple counseling, compared with individual counseling methods, had higher effectiveness regarding tendency toward divorce among couples involved in extramarital relations.