ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ آﺛﺎر ﺣﺎد دوي ﺗﻨﺎوﺑﯽ ﻫﻮازي و ﺗﻤﺮﯾﻦ اﺳﺘﻘﺎﻣﺘﯽ ﺑﺎ وزﻧﻪ ﺑﺮ ﻧﯿﻤﺮخ ﭼﺮﺑﯽ در ﻣﺮدان داراي اﺿﺎﻓﻪ وزن

اﻣﺮوزه ﺑﯿﻤﺎريﻫﺎي ﻗﻠﺒﯽ از ﻣﻬﻢﺗﺮﯾﻦ ﻋﻮاﻣﻞ ﻣﺮگ و ﻣﯿﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻘﺎدﯾﺮ ﺑﺎﻻي LDL ،TG ،TC و ﻣﻘﺎدﯾﺮ ﭘﺎﯾﯿﻦ HDL ﭘﻼﺳﻤﺎ ﻫﻤﺮاﻫﻨﺪ. ﻫﺪف از اﯾﻦ ﭘﮋوﻫﺶ، ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ آﺛﺎر ﺣﺎد دوي ﺗﻨﺎوﺑﯽ ﻫﻮازي و ﺗﻤﺮﯾﻦ اﺳﺘﻘﺎﻣﺘﯽ ﺑﺎ وزﻧﻪ ﺑﺮ ﻧﯿﻤﺮخ ﭼﺮﺑﯽ ﻣﺮداﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ اﺿﺎﻓﻪ وزن دارﻧﺪ. ﺑﺎ ﻃﺮح ﭘﯿﺶ آزﻣﻮن و ﭼﻨﺪ ﻧﻮﺑﺖ ﭘﺲ آزﻣﻮن، 12 ﻣﺮد ﮐﻪ اﺿﺎﻓﻪ وزن داﺷﺘﻨﺪ، ﺑﻪ ﻃﻮر داوﻃﻠﺒﺎﻧﻪ در اﯾﻦ ﭘﮋوﻫﺶ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺑﺎ ﻓﻮاﺻﻞ زﻣﺎﻧﯽ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪاي و ﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺗﺼﺎدﻓﯽ، ﺗﻤﺮﯾﻦ دوي ﺗﻨﺎوﺑﯽ ﻫﻮازي، ﺷﺮاﯾﻂ ﮐﻨﺘﺮل و ﺗﻤﺮﯾﻦ اﺳﺘﻘﺎﻣﺘﯽ ﺑﺎ وزﻧﻪ اﻧﺠﺎم ﺷﺪ. دوي ﺗﻨﺎوﺑﯽ ﺷﺎﻣﻞ ﺳﻪ وﻫﻠﻪ 10 دﻗﯿﻘﻪاي ﺑﺎ ﻓﻮاﺻﻞ اﺳﺘﺮاﺣﺘﯽ ﭘﻨﺞ دﻗﯿﻘﻪاي ﺑﺎ 13 =RPE( و ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﺎ وزﻧﻪ اﻧﺠﺎم دادن ﻫﺸﺖ ﺣﺮﮐﺖ اﺻﻠﯽ ﺑﺎ 40 درﺻﺪ )1RM(، در ﺳﻪ ﻧﻮﺑﺖ، ﺑﺎ 20 ﺗﮑﺮار ﺑﻮد. ﻗﺒﻞ، ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ و ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﺲ از ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧﻤﻮﻧﻪﻫﺎي ﺧﻮن ﺟﻤﻊآوري ﺷﺪ.ﻧﺘﺎﯾﺞ ﻧﺸﺎن داد ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻤﺮﯾﻦ دوي ﺗﻨﺎوﺑﯽ ﻫﻮازي ﺑﺎﻋﺚ اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﻌﻨﺎدار ﻣﻘﺎدﯾﺮ TC، ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﺲ از ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺷﺪ. ﺗﻔﺎوت ﻣﻌﻨﺎداري در دو ﻧﻮع ﺗﻤﺮﯾﻦ و در اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﻌﻨﺎدار ﻣﻘﺎدﯾﺮ TG ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﺲ از ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻣﺸﻬﻮد ﻧﺒﻮد. ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻤﺮﯾﻦ اﺳﺘﻘﺎﻣﺘﯽ ﺑﺎ وزﻧﻪ ﺑﺎﻋﺚ اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﻌﻨﺎدار ﻣﻘﺎدﯾﺮ HDL ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﺲ از ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺷﺪ. ﻣﻘﺎدﯾﺮ LDL ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﺲ از ﺗﻤﺮﯾﻦ دوي ﺗﻨﺎوﺑﯽ ﻫﻮازي ﺑﺎ اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﻌﻨﺎداري ﯾﺎﻓﺖ. اﯾﻦ ﻣﻘﺪار در ﺗﻤﺮﯾﻦ اﺳﺘﻘﺎﻣﺘﯽ ﺑﺎ وزﻧﻪ ﮐﺎﻫﺶ ﻫﻤﺮاه ﺑﻮد. اﻣﺎ، اﯾﻦ ﮐﺎﻫﺶ ﻣﻌﻨﺎدار ﻧﺒﻮد. ﺑﻪ ﻃﻮر ﮐﻠﯽ ﻣﯽﺗﻮان ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺗﻤﺮﯾﻦ اﺳﺘﻘﺎﻣﺘﯽ ﺑﺎ وزﻧﻪ ﺑﺮاي ﺑﻬﺒﻮد ﻧﯿﻤﺮخ ﭼﺮﺑﯽ ﻣﺮدان داراي اﺿﺎﻓﻪ وزن ﻣﻔﯿﺪﺗﺮ از ﺗﻤﺮﯾﻦ دوي ﺗﻨﺎوﺑﯽ ﻫﻮازي اﺳﺖ؛ ﭼﺮا ﮐﻪ ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﺲ از ﺗﻤﺮﯾﻦ اﺳﺘﻘﺎﻣﺘﯽ ﺑﺎ وزﻧﻪ، ﻣﻘﺎدﯾﺮ ﮐﻤﺘﺮي از TC و LDL، و اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﻌﻨﺎدار HDL ﭘﻼﺳﻤﺎ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﺷﺪ.