روايت خودكشي از منظر اقدام‌كنندگان مطالعۀ علت‌ها، زمينه‌ها و پيامدها

در سال‌هاي اخير، مواردي از خودكشي‌هاي موفق و ناموفق در ميان دانشجويان مشاهده شده است كه به دليل حساسيت جامعه نسبت به جوانان و دانشجويان، نگراني‌هاي گسترده‌اي را در اذهان عمومي و نزد كارشناسان و مسئولان امور دانشگاهي ايجاد كرده است. هدف از پژوهش حاضر مطالعۀ شرايط علي، زمينه‌اي و مداخله‌گر، تعاملات و سرانجام پيامدهاي برجامانده از خودكشي در ديدگاه دانشجوياني است كه خودكشي ناموفق داشته‌اند. بر اساس نمونه‌گيري نظري و هدفمند ده تن از دانشجويان دانشگاه خوارزمي كه در طول سال‌هاي اخير خودكشي ناموفق داشتند، برگزيده شدند و از طريق مصاحبه با آن‌ها داده‌هاي تحقيق گردآوري شد. پس از تحليل مصاحبه‌ها و كدگذاري‌هاي لازم، مقوله‌هاي ناكامي، سستي و بي‌هدفي، ازدواج‌هاي اجباري، فشارهاي رواني، متفاوت بودن دانشگاه با انتظارات پيشين دانشجويان به عنوان «شرايط علي»، فشارهاي اقتصادي، اجتماعي و گسست‌هاي خانوادگي به عنوان «شرايط زمينه‌اي»، شكاف نسلي، گسست ديني، نابرابري جنسيتي، نياز به توجه به عنوان «عوامل مداخله‌گر» در اقدام دانشجويان به خودكشي، گوشه‌گيري و انزوا از سوي فرد نجاتيافته از خودكشي و انگ‌زدن، دوري جستن و فقدان حمايت ازسوي ديگران به عنوان «استراتژي‌هاي شايع و مقابله‌اي» تعيين شدند. در نهايت براي اغلب بازماندگان، پيامدهاي منفي همچون طرد و از دست رفتن سرمايۀ اجتماعي، آسيب‌هاي جسمي و رواني و نهايتاً بازگشت ناموفق و تكرار خودكشي و براي اقليتي از آن‌ها بازگشت موفق به زندگي اجتماعي به‌عنوان پيامدهاي احتمالي تشخيص داده شد. «خودكشي پاسخي فردي به ناكامي‌ها، فشارها، گسست‌ها و نداشتن حمايت»، به‌عنوان «مقولۀ هسته» انتخاب شده است كه مي‌تواند پوشش‌دهندۀ ساير مقولات حاضر در پژوهش باشد.