تأثير وابستگي به فضاي سايبر بر انزواي اجتماعي دانش‌آموزان دبيرستاني

يكي از نارسايي‌­هاي اجتماعي رايج در نوجوانان انزواي اجتماعي است. دلايل انزواي اجتماعي در نوجوانان هنوز كاملاً مشخص نيست. از متغيرهايي كه در سال‌هاي اخير توجه محققان را در سبب­‌شناسي انزواي اجتماعي به خود جلب كرده است وابستگي به تكنولوژي‌هاي ارتباطي جديد به‌ويژه اينترنت است. مطالعۀ حاضر با هدف تعيين ارتباط ميان وابستگي به فضاي سايبر و انزواي اجتماعي در نوجوانان انجام شده كه در قالب طرحي پيمايشي و به‌صورت مقطعي اجرا شده است. جامعۀ آماري اين تحقيق كليۀ دانش­آموزان دبيرستاني شهر يزد بوده‌اند و 535 نفر از نوجوانان (218 پسر و 317 دختر) با استفاده از نمونه­‌گيري طبقه­اي متناسب انتخاب شده‌اند. ابزارهاي سنجش تحقيق عبارت بودند از: آزمون اعتياد به اينترنت و نسخه سوم مقياس تنهايي دانشگاه كاليفرنيا، لس‌آنجلس. نتايج نشان داد شيوع وابستگي به فضاي سايبر 7/21 درصد است. تفاوت معناداري بين كاربران عادي و كاربران وابسته به فضاي سايبر از نظر انزواي اجتماعي كلي، مؤلفه‌­هاي انزوا، پيوستگي نسبي و پيوستگي جمعي وجود دارد. تحليل رگرسيون چندگانۀ سلسله ­مراتبي نشان داده وابستگي به فضاي سايبر 2/12 درصد از واريانس انزواي اجتماعي را تبيين كرده است. نتايج بر اين دلالت دارند وابستگي به فضاي سايبر از عوامل خطر عمده براي انزواي اجتماعي در ميان دانش­‌آموزان دبيرستاني است و خطر انزواي اجتماعي در نوجوانان را افزايش مي­دهد. با توجه به اين نتيجه لازم است مداخله­ هاي رفتاري و شناختي پيشگيرانه تغيير الگوهاي استفاده از اينترنت براي پيشگيري از انزواي اجتماعي در نوجوانان انجام شود.