مداخله تمرين استقامتي مزمن بر ايندكس مقاومت انسوليني مردان ميانسال مبتلا به بيماري ديابت نوع 2

در اﻳﻦ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺗﻤﺮﻳﻨﺎت اﺳﺘﻘﺎﻣﺘﻲ ﺑﺮ ﺷﺎﺧﺺ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺑﻪ اﻧﺴﻮﻟﻴﻦ ﻣﺮدان دﻳﺎﺑﺘﻲ ﻧـﻮع2 ﺑـﺎ ﺗﺮﻛﻴـﺐ ﺑﺪﻧﻲ ﭼﺎق ﺑﺮرﺳﻲ ﮔﺮدﻳﺪ. 45 ﻣﺮد ﻣﻴﺎﻧﺴﺎل 43 ﺗﺎ 64 ﺳﺎل ﺑﺎ ﺳـﺎﺑﻘﻪ ± ﺳـﺎل ﻣﺒـﺘﻼ ﺑـﻪ دﻳﺎﺑـﺖ ﻣﺰﻣﻦ ﻧﻮع 2 و ﻣﻴﺎﻧﮕﻴﻦ ﻫﺎي ﺷﺎﺧﺺ ﺟﺮم ﺑﺪن)29/5±4/1(ﻛﻴﻠﻮﮔﺮم ﺑﺮ ﻣﺘﺮﻣﺮﺑـﻊ ، ﻫﻤﻮﮔﻠـﻮﺑﻴﻦ ﮔﻠﻴﻜﻮزﻳﻠـﻪ ﭘﺎﻳﻪ)5/49±0/22 درﺻﺪ، ﺳﻄﺢ ﮔﻠﻮﻛﺰ ﭘﺎﻳﻪ 7/5±1/42 ﻣﻴﻠﻲ ﻣﻮل در ﻟﻴﺘﺮ و ﻣﻘﺎوﻣـﺖ اﻧﺴـﻮﻟﻴﻨﻲ ﭘﺎﻳـﻪ 3≥IRداوﻃﻠﺒﺎﻧﻪ در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ورزﺷﻲ)اﺳﺘﻘﺎﻣﺘﻲ( ﻇﺮف ده ﻫﻔﺘﻪ ﭘﻴﺎﭘﻲ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮدﻧﺪ. ﻣﺘﻐﻴﺮ ﻫﺎي ﺑﻴﻮﺷـﻴﻤﻴﺎﻳﻲ ﺧﻮن در ﺷﺮاﻳﻂ ﭘﺎﻳﻪ و از ﻣﺪاﺧﻠﻪ ﺗﻤﺮﻳﻦ ورزﺷﻲ ﺑﺎ داﻣﻨﻪ ﺷﺪت ﻛﺎر55 ﺗﺎ 70 درﺻﺪ ﺿـﺮﺑﺎن ﻗﻠـﺐ ذﺧﻴـﺮه اﻧﺪازه ﮔﻴﺮي ﺷﺪﻧﺪ. داده ﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻴﻮه آﻧﺎﻟﻴﺰ وارﻳﺎﻧﺲ ﻳﻚ ﺳﻮﻳﻪ ﺑﺎ اﻧﺪازه ﮔﻴﺮي ﺗﻜـﺮاري در ﺳـﻄﺢ آﻣـﺎري5 درﺻﺪ ارزﻳﺎﺑﻲ ﺷﺪﻧﺪ. ﻧﻨﺘﺎﻳﺞ ﻧﺸﺎن داد ﻛﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣـﻪ ورزش اﺳـﺘﻘﺎﻣﺖ ﻣﻮﺟـﺐ ﻛـﺎﻫﺶ ﻣﻌﻨـﻲ دار درﺳـﻄﻮح ﮔﻠــﻮﻛﺰ P<0/001, F=5/2( و اﻧﺴــﻮﻟﻴﻦ ﻧﺎﺷــﺘﺎي ﭘﺎﻳــﻪ ﭘﻼﺳــﻤﺎﻳﻲ)F=3/5,P=0/02) ،(F=3/0,P=0/04( : )HbA1C( و ﻣﻘﺎوﻣــﺖ اﻧﺴــﻮﻟﻴﻦF=4/4,P=0/01) HOMA_IR(ﮔﺮدﻳــﺪ. ﻫﻤﭽﻨــﻴﻦ ﻧﺴــﺒﺖ HbA1C در ﮔﺮوه ﻫﺎي ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻫﻮازي وﻛﻨﺘﺮل ﺗﻔﺎوت ﻣﻌﻨﻲ داري ﺑﺪﺳـﺖ آﻣـﺪP=0.006 ( .ﻧﺘﻴﺠـﻪ ﮔﻴـﺮي از دﻳـﺪﮔﺎه ﺗﻮاﻧﺒﺨﺸﻲ ﭘﺮوﻓﺎﻳﻞ ﺷﺎﺧﺺ ﻫـﺎي ﻣﺘﺎﺑﻮﻟﻴـﻚ ﻣﺎﻧﻨـﺪ ﺳـﻄﻮح ﭘﺎﻳـﻪ ﮔﻠـﻮﻛﺰ، اﻧﺴـﻮﻟﻴﻦ،HbA1C ﭘﻼﺳـﻤﺎﻳﻲ و HOMA_IR ﺑﺮاي ﺑﻴﻤﺎران ﻣﻴﺎﻧﺴﺎل ﭼﺎق ﭘﻴﻜﺮ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ دﻳﺎﺑﺖ ﻣﺰﻣﻦ ﺑﻄﻮر ﭼﺸﻤﮕﻴﺮي ﺑـﻪ دﻧﺒـﺎل اﺟـﺮاي ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ورزش ﻫﻮازي ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻋﺎﻣﻞ ﻏﻴﺮﻓﺎرﻣﺎﻛﻮﻟﻮژﻳﻚ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﭘﻴﺪا ﻣﻲ ﻛﻨﺪ.