عنوان مقاله :
شيوع و بررسي مكانيسم آسيب مچ پاي كاراته‌كاران حرفه‌اي ايران
عنوان به زبان ديگر :
The Prevalence and Etiology of Ankle Injury in Professional Karate Players in Iran
پديد آورندگان :
ناصرپور، حميدرضا دانشگاه خوارزمي - دانشكده تربيت بدني و علوم ورزشي - گروه آسيب شناسي و بيومكانيك ورزشي، تهران، ايران , ميرجاني، مونا دانشگاه تهران - دانشكده تربي تبدني و علوم ورزشي - گروه آسيب شناسي و حركات اصلاحي، تهران، ايران
كليدواژه :
شيوع آسيب , مكانيسم , آسيب مچ پا , پرسشنامه FAAM , كاراته
چكيده فارسي :
هدف: هدف از اين مطالعه، شيوع و بررسي انواع مكانيسم آسيب مچ پاي كاراته‌كاران حرفه‌اي ايران بود.
روش ها: 390 كاراته كا با ميانگين سني 5/8±24/2 سال و وزن 11/8±63/5 كيلوگرم سبك مبارزه (كوميته) شركت‌كننده در انتخابي تيم ملي در اين تحقيق شركت كردند. جهت ثبت اطلاعات مربوط به آسيب مچ پا از جمله سابقه، مكانيسم، نوع درمان و نحوه تأثيرگذاري اين آسيب‌ها بر توانايي و محدوديت اجراي فعاليت‌هاي روزانه و ورزشي آزمودني‌ها از پرسشنامه FAAM استفاده شد. از آمار توصيفي (ميانگين و انحراف استاندارد) براي توصيف داده‌ها و از آزمون همبستگي پيرسون براي تعيين ارتباط بين خرده‌مقياس‌هاي روزمره و ورزشي FAAM و از سطح خوداظهاري فرد در سطح معناداري 0/05 درصد استفاده شد.
يافته ها: 86 درصد كاراته‌كاران تجربه پيچ‌خوردگي و آسيب مچ پا را داشتند و بيشترين ميزان آسيب‌ديدگي در حين مسابقه رخ داده است. مهم‌ترين مكانيسم آسيب مچ پا چرخش ناگهاني روي پا و لگد‌زدن به حريف بود و در بيشتر موارد فرد خود‌درماني انجام داده و به پزشك مراجعه نكرده بود. ضريب همبستگي امتياز مقياس فعاليت‌هاي روزمره و ورزشي نيز با نمرات خوداظهاري ورزشكاران نيز به ترتيب P=0/000، r=0/588 و P=0/000، r=0/742 بود.
نتيجه گيري: با توجه شيوع آسيب‌ديدگي ورزشكاران، توصيه مي‌شود برنامه‌هاي حس عمقي و تقويتي ويژه‌اي در جهت كاهش ريسك‌فاكتورهاي آسيب در دستور كار مربيان قرار گيرد. با توجه به عدم پيگيري ورزشكاران در بيشتر آسيب‌ديدگي‌ها در امر درمان و بازتواني و امكان بروز آسيب مجدد در مچ پا، پيشنهاد مي‌شود پس از آسيب، فرايند ريكاوري و برگشت به تمرين تحت نظر پزشك انجام گيرد.
چكيده لاتين :
Objective: The aim of this study was to investigate the etiology of ankle injury and its prevalence among the
Iranian professional karate players.
Methods: Participants were 390 karate kumite players (Mean±SD of age=24.5±2.8 years; Mean±SD of
weight=63.5±1.8 kg) attendant in the competitions for the national team selection. Foot and Ankle Ability
Measure (FAAM) questionnaire was used for assessing their information of ankle injury such as history, etiology,
received treatments, and its effects on their daily living performance and sports activities. Descriptive
statistics (Mean±SD) were used to describe the data, and Pearson correlation test was used to evaluate the
relationship between daily living and sports scores obtained from FAAM and those self-reported scores at a
significance level of P≤0.05.
Results: Results was reported that 86% of subjects had a history of ankle injury, and most of them occurred
during the competition. The most important reason for ankle injury was sudden rotation of the foot and
kicking the opponent. In most cases, subjects had self-treatment and did not visit a physician. Correlation coefficients
of daily living and sports scores obtained from FAAM with athletes' self-reported scores were 0.588
and 0.742 (P=0.000), respectively.
Conclusion: Regarding the prevalence of ankle injury among karate players, it is recommended that specific
proprioceptive and strengthening programs be put on the agenda for coaches and athletes to reduce the risk
factors of injury. Due to the athletes’ lack of follow-up for treatment and rehabilitation in most injuries, there
is a possibility of re-injury to the ankle; therefore, the recovery process should be performed after injury under
the supervision of a physician and returning to training should be done after proper interval.
عنوان نشريه :
بيومكانيك ورزشي
