بررسي وضعيت مهار فيزيكي و دارويي در بخش هاي حاد روان پزشكي بيمارستان فارابي اصفهان

Evaluation of Physical and Therapeutical Restraint in the Emergency Psychiatry Wards of Farabi Hospital on Isfahan, Iran

زمينه و هدف خشونت و آژيتاسيون بيمار در بخش هاي روان پزشكي و شرايط مهار فيزيكي و دارويي بيمار بايد مد نظر قرار گيرد. با وجود اين كه برخي افراد مهار كردن بيماران را براي كنترل خشونت لازم مي دانند، اما بسياري معتقد هستند كه مهار بيماران رواني نوعي تجاوز به حقوق انسان مي باشد و در واقع، از عوارض جسمي و رواني آن بيم دارند. بنابراين، با توجه به اين كه ميزان موارد مهار كردن بيماران در واحدهاي روان پزشكي به عنوان يك شاخص بهداشتي محسوب مي شود و همچنين، با در نظر گرفتن آثار منفي اين مداخلات، مطالعه حاضر با هدف بررسي وضعيت مهار فيزيكي و دارويي در بخش هاي حاد روان پزشكي بيمارستان فارابي اصفهان انجام شد. مواد و روش ها در اين پژوهش از يك فرم جمع آوري اطلاعات محقق ساخته شامل خصوصيات دموگرافيك و تشخيص روان پزشكي بيمار و نيز اطلاعاتي در مورد فرايند مهار بيمار استفاده گرديد. براي هر يك از موارد مهار در طي انجام مطالعه يك فرم تكميل شد و سپس مورد تجزيه و تحليل آماري قرار گرفت. يافته ها درطول دوره پژوهش (1 ماه)، 144 بيمار تحت انواع مهار قرار گرفتند و 399 بار مهار فيزيكي يا دارويي بيمار به صورت مجزا يا هم زمان انجام شد. بيشتر موارد مهار فيزيكي در اتاق عمومي بيماران، به روش دو اندام، توسط دو نفر از كاركنان و به مدت 1 تا 8 ساعت صورت گرفت. متداول ترين علت مهار فيزيكي و مهار دارويي به ترتيب خشونت كلامي و بي خوابي بود. طي انجام مطالعه، هيچ عارضه دارويي مشاهده نشد و درد به عنوان بيشترين عارضه در مهار فيزيكي گزارش گرديد. متداول ترين داروي مورد استفاده به منظور مهار دارويي، هالوپريدول بود. نتيجه گيري دانستن نحوه مهارهاي فعلي باعث مي شود تا با تغيير فرهنگ و دور شدن از روش هاي مهار طاقت فرسا و تحمل ناپذير، راه براي اجراي مهارهاي فيزيكي و دارويي مدرن كه منجر به عدم محروميت بيماران و افزايش انگيزه آنان در باقي ماندن در درمان مي شود، هموار گردد.

Aim and Background: Violence and agitation of the patient in the psychiatric ward must be considered in the context of the physical and drug inhibition of the patient. Despite the fact that some experts consider controlling the patients necessary for controlling the violence, many believe that inhibition of mentally-ill patients is a violation of human rights. They, in fact, are worried physical and psychological complications of the inhibition. Therefore, considering that the amount of inhibition of patients in psychiatric units is considered as a health index, and considering the negative effects of these interventions, the present study was conducted to investigate the status of physical and drug inhibition in acute psychiatric wards of Farabi Hospital of Isfahan, Iran. Methods and Materials: In this research, a researcher-made data collection form was used. This form included demographic characteristics and patient psychiatric diagnosis as well as information on the patients' process of inhibition. For each case of inhibition in the study period, a form was filled up and then analyzed statistically. Findings: During the one-month study period, 144 patients were under different types of inhibition, and 399 patients were physically and pharmacologically inhibited separately or simultaneously. Regarding physical inhibition, it was found that the majority of inhibition cases were performed in a general room of patients by a dual procedure, by two personnel and for a period of 1 to 8 hours. The most common causes of physical and drug inhibition were verbal abuse and insomnia, respectively. No drug complication was observed during the study period, and the pain was the most common complication of physical inhibition. Haloperidol was used most commonly for drug inhibition. Conclusions: Knowing how current inhibition is, changing the culture and moving away from overwhelming and intolerable inhibition methods are the ways to implement the modern physical and drug inhibitions. It, in turns, leads to obviate the medical constraints and enhance the motivation of patients to remain in the treatment procedure.