كليدواژه :
علم و پيشرفت , ركود و داده , كشف و دانشمند , افزايش داده ها و پيشرفت علم
چكيده فارسي :
برخلاف آنچه كه ممكن است به نظر برسد برخي شاخص ها نشان مي دهند كه علم از حدود ربع چهارم قرن بيستم به بعد دچار ركود شده است و از كشف هاي بزرگ كمتر نشاني هست. اين در حالي است كه اين دوره شاهد بيشترين تعداد دانشمند، بيشترين بودجه تحقيقاتي و بيشترين تعداد مقالات علمي در جهان بوده است. افزون براين، انواعي از ابزارهاي سخت و نرم جديد، انبوهي از داده هاي تجربي در عموم رشته ها از ميكروفيزيك تا نجوم و از زيست شناسي تا علوم اجتماعي را فراهم كرده اند كه علي القاعده بايد به رشد علم شتاب بيشتري بدهند. اين مقاله با بررسي اين شاخص ها از چرايي واقعه مي پرسد و بر اين نكته متمركز مي شود كه انبوهي داده ها مشكل چنداني از رشد علم حل نمي كند؛ زيرا رشد علم در گرو فرضيات آزمون پذير است و داده هاي انبوه تر و گرفتن متغير هاي بيشتر امكان فرضيه پردازي را دشوار مي كند. به ديگرسخن، پشتوانه تجربي همواره كمك كننده به غناي تبييني نيست، بلكه گاه منافي آن است.
چكيده لاتين :
Despite what it may seem, some indicators show that during the last quarter of twentieth-century science has been in the state of stagnation and there is less news about big discoveries. However, this period has seen a vast increase in time and money spent on research as well as real augmentation in the number of scientists and articles. Moreover, due to the new tools, hardware, and software, there is a huge amount of data, from microphysics and astronomy to biology and social science, in the disposition of researchers. This article considers those indicators, asks of its causes, and concentrates on relationship between increase of data and development of science. It proposes that development of science depends on testable hypotheses, but massive data and considering more variants make the very act of hypothesizing more difficult. In other words, having more experimental backing does not always contribute to scientific progress, sometimes it becomes an obstacle.
