واكاوي روش شناسي در پژوهش هاي جامعه شناختي ايران

Methodological Analysis in Iranian Sociological Research

در پژوهش پيش رو، با واكاوي هويت دانش اجتماعي در ايران از حيث روش شناختي، اين امر آشكار شده است كه اين دانش دچار پيچيدگي و از جا دررفتگي شده است. از سويي، دانشي كه دانشمندان اجتماعي دنبال مي كنند با دور افتادن از منشا يا ريشه هاي توليد، بازتوليد و تثبيت علوم اجتماعي يعني كشورهاي توسعه يافته، فقط به پيامدهايش توجه دارد؛ از سوي ديگر، اين دانش دغدغه اي ندارد كه بخواهد زيرساخت سازي و تنظيمات اجتماعي ايران را انجام بدهد؛ زيرا در اين صورت، هم بايد حمايت نخبگان را داشته باشد و هم بايد از حمايت مردم (عامه) برخوردار باشد. اما، تاكنون هيچ يك از اين دو را نداشته است. يافته هاي اين پژوهش متكي بر مباني منطقي تحقيقات كيفي و براساس رويكرد تفسيري و راهبرد استفهامي و با روش تحليل محتواي كيفي جهت دار با نمونه گيري هدفمند چندگانه، با خوانش رتوريك متن مصاحبه هاي انجام شده و نيز پنجاه و پنج اثر علمي شش نفر از مشاركت كنندگان تحقيق به دست آمده است.

This research, evaluating social knowledge identity in terms of methodology in Iran, showed that the knowledge suffers from dislocation and complexity. From one hand, the knowledge followed by the social scholars has fallen far from its production, reproduction and fixation roots in developed countries, and the scholars do not observe the processes of the knowledge formation and just regard the consequences or results of the social knowledge. On the other hand, the knowledge is not concerned with conducting social setting and infrastructure in Iran; because this effort needs elites’ support and public interest at the same time and the condition has not fulfilled yet. Data of the research were gathered relied on logical bases of qualitative research, interpretive approach and abductive strategy, and by conducting directed qualitative content analysis through multiple purposive sampling, and rhetorical reading of the performed interviews and also of the 55 works conducted by six participants of the research.