تحليل پراكنش افقي منطقه 12 تهران در سال 1390و تاثير ان بر توزيع كاربري ها

فاقد عنوان لاتين

در كشورهاي جهان سوم اسپراول شهري از ويژگي هاي شناخته شده شهرهاي ناحيه و بزرگ به شمار ميرود اسپراول در اغلب نواحي كلان شهري چشم اندازي از فقر , بدمسكني والگوهاي غير قانوني از كاربري زمين همراه با فقدن شالوده تسهيلات عمومي و خدمات اساسي را نشان مي دهد كه يكي ازنمونه ها ي ان را مي توان در منطقه 12 مي توان يافت هدف اصلي از پژوهش مورد نظر , بررسي چگونگي نحوه گسترش منطقه 12 تهران و در انتها ارائه راهكارهاي مي باشد روش تحقيق, توصيفي –تحليلي ودر پردازش ازروش Gis ومدلهاي كمي بهره گرفته شده است يافته هاي حاصل از پزوهش بيانگر ان است كه ضريب انتروپي منطقه 12 در سال 1390برابر1/75 مي باشد كه به حدنهايي ln خود يعني1/79 درحال نزديك شدن است كه گوياي وجود پديده اسپراول وپراكنده افقي دراين ناحيه است ضريب گري درسال 1390 برابر1/020 ميباشدكه 0/21 نسبت به سال 1380 روند صعودي داشته است از طرفي يكي از علائم پديده اسپراول , تراكم جمعيت جسته وگريخته مي باشد كه اين امر در روش موران با ضريب0/05- و رتبه z برابر 0/35 بيانگر تصادفي بودن توزيع تراكم جمعيت در اين ناحيه است توزيع نابرابر كاربري ها نيز يكي از نتايج پديده اسپراول مي باشد كه اين امر در سطح منطقه 12 به طور بارز نمايانگر است چراكه درصد بيشتر از مساحت شهر به "كاربري مسكوني"اختصاص داده شده و هماهنگي ساير كاربري ها با كاربري مسكوني مشاهده نمي شود كه اين امر خدمات رساني به اين منطقه با مشكل مواجه مي سازد كه بيشترين نابرابري را ميتوان در فضاي سبز , فضاي تفريحي , فضاي بهداشتي ودرماني و ورزشي مشاهده كردوليكن با استفاده از الگوي گسترش" تمركز درون بافتي" , استفاده از زمين باير و متروكه و مخروبه به نحو مطلوب درجهت ايجاد كاربري مختلط دراين ناحيه مي توان تراكم جمعيت را مخصوصا درنواحي كم تراكم بالابرد وبه" رشد عمودي" شهر جهت داد.