بررسي انگاره «زمين هاي هفت گانه» در قرآن

A study of the Notion of "Seven Earths" in the Quran

آيه پاياني سوره طلاق به خلقت هفت زمين اشاره اي سربسته دارد و مشهور مفسران بر وفق آن، قائل به وجود زمين هاي هفتگانه گرديده اند. از ديگر سو، علم جديد از وجود سيارات و ستاره هاي فراوان خبر مي دهد و نشاني از زمين هاي هفت گانه نيافته است. مقاله حاضر، پس از اشاره به پيشينه تاريخي انگاره زمين هاي هفت گانه و بررسي مهم ترين وجوه توضيح دهنده اين آموزه قرآني، بدان منتهي شده است كه «ارض» اسم جنس است و هر محدوده و پهنه اي از زمين زير پاي آدميان، مي تواند فردي از افراد «ارض» شمرده شود. به علاوه، عدد هفت نيز مي تواند بر «مطلق كثرت» حمل گردد زيرا عرب زبانان در مقام بيان كثرت از اين عدد مدد مي جويند. بدينسان قرآن، از كثرت زمين ها سخن مي گويد و در عالم خارج نيز با فراواني و كثرت سرزمين ها روبه رو هستيم.

The final verse of the Sura At-Talaq has made indirect references to the creation of Seven Earths. Accordingly, renowned commentators have argued for the existence of seven earths. On the other hand, the modern science has demonstrated that there are many planets and stars, but no trace of seven earths has been discovered so far. The present article, after reviewing the historical background of the Seven Earths notion, and examining the most important descriptive aspects of this Qur'anic concept, concludes that "earth" is a generic noun, and any stretch or breadth of land on which humans set foot can be considered as a part of the earth. Additionally, number seven can also be interpreted as the "absolute plurality" as Arabs employ this number to express plurality. In this way, the Qur'an points to the plurality of earths, as we also deal with the concept of plurality and abundance of lands in the outer world.