ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ ﺑﺮ ﻧﻈﺮﯾﻪﻫﺎي ﺑﯿﻨﺎﻣﺘﻨﯿﺖ ژﻧﺘﯽ

ﻧﻈﺮﯾﻪﻫﺎي ﺑﯿﻨﺎﻣﺘﻨﯿﺖ ﺑﺎ ﻧﺎم ﯾﻮﻟﯿﺎﮐﺮﯾﺴﺘﻮا در ﻗﺮن ﺑﯿﺴﺘﻢ ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺖ. روﯾﮑﺮد اﯾﻦ ﻧﻈﺮﯾﻪ در ﺗﻘﺎﺑﻞ ﺑﺎ ﻧﻘﺪ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻣﻄﺮح ﺷﺪ. ﻗﺒﻞ از ﮐﺮﯾﺴﺘﻮا ﺷﺨﺼﯿﺖﻫﺎي دﯾﮕﺮي در ﭘﯿﺸﺎﺑﯿﻨﺎﻣﺘﻨﯿﺖ ﭼﻮن ﻣﯿﺨﺎﺋﯿﻞ ﺑﺎﺧﺘﯿﻦ ﺑﺎ آراي ﮔﻔﺖﮔﻮﻣﻨﺪي و ﭼﻨﺪ ﺻﺪاﯾﯽ )polyphony( ﺑﺎ روﯾﮑﺮدي ﻧﻮﯾﻦ در ﻧﻈﺮﯾﻪ و ﻧﻘﺪ ادﺑﯽ و ﻫﻨﺮي ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ را ﻃﺮح ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. در ﺣﻮزة ﺑﯿﻨﺎﻣﺘﻨﯿﺖ ﻫﻢ ﻧﻈﺮﯾﻪﻫﺎي ﻓﺮدﯾﻨﺎن دوﺳﻮﺳﻮر و ﭼﺎﻟﺰ ﺳﻨﺪرس ﭘﯿﺮس ﮐﻢ و ﺑﯿﺶ ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ وﻟﯽ ﺗﻤﺎم ﻧﻈﺮﯾﻪﭘﺮدازان ﺑﻌﺪ از ﺳﻮﺳﻮر وامدار او ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺑﯿﻨﺎﻣﺘﻨﯿﺖ ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ در ﻣﺴﯿﺮ اﯾﻦ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻗﺮار ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﯿﻨﺎﻣﺘﻨﯿﺖ ﯾﮏ ﭘﯿﺎﻣﺪ ﻓﺮدي ﻧﯿﺴﺖ و آن را ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮏ ﺟﺮﯾﺎن ﺗﻠﻘﯽ ﮐﺮد. ﺑﯿﻨﺎﻣﺘﻨﯿﺖ ﺑﺮ اﯾﻦ اﺳﺘﻮار ﺷﺪه ﮐﻪ ﻫﺮ ﻣﺘﻨﯽ داراي ﯾﮏ ﭘﯿﺶ ﻣﺘﻦ اﺳﺖ و اﻧﻮاﻋﯽ دارد ﮐﻪ ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ آﻧﻬﺎ ﺑﯿﻨﺎﻣﺘﻨﯿﺖ رﯾﻔﺎﺗﺮي، ژﻧﯽ و ژﻧﺘﯽ اﺳﺖ. در اﯾﻦ ﻣﯿﺎن ﻧﻈﺮﯾﻪ ژﻧﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ. او راﺑﻄﻪ ﯾﮏ ﻣﺘﻦ ﺑﺎﻣﺘﻦ دﯾﮕﺮ ﯾﺎ ﻏﯿﺮ ﺧﻮد را ﺑﺎ واژة ﺟﺪﯾﺪ ﺗﺮاﻣﺘﻨﯿﺖ ﻧﺎم ﮔﺬاري و آن را ﻣﻘﯿﺪ ﺑﻪ ﭘﻨﺞ ﻋﻨﻮان ﮐﺮده اﺳﺖ. ﺳﺮﻣﺘﻨﯿﺖ، ﭘﯿﺮاﻣﺘﻨﯿﺖ، ﻓﺮاﻣﺘﻨﯿﺖ، ﺑﯿﺶ ﻣﺘﻨﯿﺖ و ﺗﺮاﻣﺘﻨﯿﺖ. ﻫﺮ ﮐﺪام از ﻣﻮارد ﯾﺎد ﺷﺪه اﺷﺎره ﺑﻪ ﺷﯿﻮهﻫﺎي ﺗﺎﺛﯿﺮ ﯾﮏ ﻣﺘﻦ ﺑﺮ ﻣﺘﻦ دﯾﮕﺮ دارد ﮐﻪ ﻣﻮﺿﻮع اﯾﻦ ﺗﺤﻘﯿﻖ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ است