نگاهي به اسلوب معادله در شعر صائب با تكيه بر نقش خواننده

تغيير اصول نظريه ادبي در شعر سبك هندي و توجه به دو مقوله انديشه و لذت آفريني نشان مي دهد كه شاعران سبك هندي مختصات ادبي نظريه خود را با فهم و درك مخاطب سامان دادند. درست است كه جامعه ايران در عصر تيموري و صفوي به آرامش اقتصادي و رفاه نسبي دست يافت اما به دليل هجوم مغول در دو قرن قبل از آن و ضعف شديد بنيان هاي علمي-آموزشي و فرهنگي ايران، شاعران سبك هندي يا به هند رفتند يا در ايران ماندند و با مخاطب معاصر خود و درك نسبي او از شرايط ادبي و اجتماعي كنار آمدند. در اين پژوهش ضمن نگاه به مقوله نظريه سبك هندي و توجه به نسبت آن نظريه با مخاطب فارسي زبان سعي شده تا جايگاه و ارزش مخاطب سنجيده شود و از اسلوب معادله به عنوان يكي از زمينه هاي ادبي براي ايجاد ارتباط با مخاطب عام سخن به ميان بيايد. نتيجه حاصل از اين پژوهش اين شد كه متون ادبي سبك هندي عمدتا متوني بسته اند، حاصل انديشه اند، از اشراق كمتر بهره گرفته اند و مخاطب آن ها مخاطبي معمولي با سطحي نازل از دانش هاي مكتبي است.