ابهام ويژگي ذاتي شعر «ري را»

از جمله شعرهاي نيمايوشيج شعر «ري را» است كه به خاطر ويژگي هاي منحصر به فرد زباني و ساختاري مورد توجه منتقدان ادبي بسياري قرار گرفته است. اين شعر كه از جمله شعرهاي واپسين سال هاي زندگي نيماست، يكي از درخشان ترين شعرهاي او و نشان دهنده صناعت شعري پيشرفته اوست. صناعتي كه اين شعر را مثل هر اثر طراز اول ديگري قابل تدقيق و توجه بسيارنموده است. با اين وجود، بحث هاي نقادانه اي كه تاكنون منتقداني همچون هوشنگ گلشيري، تقي پورنامداريان، سياوش كسرايي و محمود فلكي در مورد اين شعر به دست داده اند، بيشتر خوانش هايي بوده است كه به كمك مولفه هاي بيرون از متن، به رمزگشايي معنايي آن پرداخته اند. در اين مقاله روش ديگري براي نقد اين شعر به كار رفته است كه هيچگونه استنادي به مفاهيم خارج از متن ندارد و تنها به كمك اجزا و آحاد اثر و با به كارگيري آراء فرماليستي به ويژه با توجه به مفهوم ابهام، تنش، تناقض وآيروني در ساختار شعر، به نقد آن مي پردازد. به اين منظور پس از نگاهي كوتاه به نقدهاي موجود بر اين شعر و معرفي اجمالي نظرات شكل گرايان در نقد ادبي، استدلال مي شود كه مي توان شعر «ري را» را متني قائم به ذات در نظر گرفت كه در آن شاعر توانسته است با صناعت و رفتار ويژه خود با زبان و همچنين با استفاده از دلالت هاي گوناگون واژه ها، پيكره زباني منسجمي را بيافريند و نگاه و فضاي ذهني خود را به نمايش بگذارد.