تبيين ساختار تاب‌آوري در سالمند مبتلا به بيماري مزمن

مقدمه: يكي از اهداف مهم حرفه اي پرستاران در مراقبت از سالمندان، افزايش تاب آوري مي باشد. تحقيقات كمي مختلفي بر روي تاب آوري سالمندان مبتلا به بيماري مزمن در دنيا انجام شده، اما در كشور ما هيچ مطالعه اي (چه كمي و چه كيفي) در اين زمينه صورت نگرفته است. هدف از انجام تحقيق حاضر، تبيين ساختار تاب آوري در سالمندان مبتلا به بيماري مزمن بود. روش : اين پژوهش به روش كيفي و با رويكرد پديدارشناسي توصيفي انجام گرديد. شركت كنندگان با روش نمونه گيري هدفمند انتخاب شدند. بدين منظور، با 22 سالمند مبتلا به بيماري مزمن، طي 24 جلسه مصاحبه صورت گرفت. حداقل و حداكثر زمان مصاحبه 25 و 75 دقيقه بود. داده ها با استفاده از مصاحبه نيمه ساختار يافته جمع آوري گرديد و با روش پيشنهادي Colaizzi مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها: چهار درون مايه شامل »منابع پشتيباني، وضعيت رفاهي، كاهش بهره مندي و نگرش به سالمند بيمار « از يافته ها استخراج شد كه مي توانند ديدگاه سالمندان مبتلا به بيماري مزمن پيرامون ساختار تاب آوري در بستر فرهنگي اجتماعي خاص جامعه ايران را به تصوير بكشند. نتيجه گيري: نتايج پژوهش حاضر مفاهيم مهمي از ساختار تاب آوري در سالمندان مبتلا به بيماري مزمن را آشكار ساخت كه مي تواند به ارايه دهندگان مراقبت هاي بهداشتي جهت درك منابع مؤثر بر تاب آوري و برنامه ريزي هاي مراقبتي جامع براي رشد و افزايش تاب آوري سالمندان كمك نمايد.