تبيين فرايند اجتماعي شدن فرزندان در تجارب والدين

مقدمه: از ديرباز تا به امروز مسأله تربيت فرزندان مهم ترين دل مشغولي پدران و مادران بوده است. از اين رو، مطالعه حاضر با هدف تبيين فرايند اجتماعي شدن فرزندان در تجارب والدين صورت گرفت. روش : پژوهش به روش نظريه مبنايي انجام يافت. شركت كنندگان 30 تن از والدين ساكن تهران بودند كه به دو روش نمونه گيري مبتني بر هدف و نظري انتخاب شدند. گرد آوري داده ها با مصاحبه هاي عميق و نيمه ساختارمند طي سال هاي 93-1392 صورت گرفت. داده ها با استفاده از روش Corbin و Strauss تحليل شد. يافته ها: چهار فرايند گفت و شنود ، كنترل ، فضاسازي و مديريت روابط و كسب آمادگي به عنوان فرايندهاي اصلي شناسايي شد؛ در حالي كه در تعدادي از خانواده ها الگوهاي با كيفيت گفت و شنود مورد استفاده قرار مي گرفت، برخي اعتقاد چنداني به كارايي گفتار نداشتند. در مواردي هم واژه دوم گفت و شنود حذف شد و حالت تك گويي به خود گرفت. همچنين، كنترل به اشكال مختلف انجام يافت و معطوف به حفظ فرزندان از مخاطرات اجتماعي بود. خلق فضاهاي مديريت شده توسط والدين فرايندي بود كه براي ايجاد، حفظ و ارتقاي رفتارهاي مطلوب و نيز تغيير يا حذف رفتارهاي نامطلوب استفاده شد. در نهايت، با توجه به اين كه اكثر والدين آمادگي كافي براي پرورش فرزندان نداشتند، در مواجهه با مشكلات به صورت هاي مختلف به كسب آمادگي پرداختند. نتيجه گيري: در فرايند اجتماعي كردن فرزند مهم ترين تأكيد والدين، حفظ فرزندان از خطرات است و در عين حال مي كوشند تا زمينه پيشرفت آنان را با كنترل و مديريت شرايط فراهم كنند.