تبيين تجربيات پرستاران از صميميت با بيمار در بخش كودكان مراكز آموزشي درماني دانشگاه علوم پزشكي مازندران و گلستان سال 1395

مقدمه: صميميت، كيفيتي از ارتباط است كه افراد بايد نسبت به هم اعتماد دوجانبه و نزديكي عاطفي داشته باشند و قادر به آشكارسازي افكار و احساسات هم باشند. پرستار كودكان نياز به برقراري ارتباط معني دار با كودك و خانواده دارد. هدف از انجام مطالعه حاضر، تبيين تجربه صميميت پرستار با بيمار در بخش كودكان بود. روش : مطالعه از نوع پديدارشناسي در سال 1395 در دو مركز آموزشي درماني دانشگاهي بر روي 12 پرستار در بخش كودكان با نمونه گيري مبتني بر هدف و با حداكثر تنوع صورت گرفت. براي جمع آوري اطلاعات از مصاحبه هاي نيمه ساختار يافته با حداقل يك سؤال مشترك »وقتي مي گويم صميميت با بيمار چه چيزي به ذهن شما مي آيد؟ آن را برايم بازگو نماييد؟ « شروع شد. از سؤالات كاوشي چرا، چگونه، مثال بزنيد به كرات براي عميق شدن مصاحبه ها استفاده گرديد. مصاحبه ها ضبط، بلافاصله دست نويس و سپس، با استفاده از روش ۷ مرحله اي Collaizzi تجزيه و تحليل شد. يافته ها: با تحليل داده ها يك مضمون اصلي »صميميت، كليد ارتباط موفق « با سه زيرمضمون »تعامل براي آموزش به بيمار «، »تعامل براي مراقبت با كيفيت « و »تعامل براي مراقبت هاي انسان دوستانه « استخراج شد. نتيجه گيري: درك پرستاران از صميميت با بيمار و خانواده او، چيزي جز داشتن ارتباطات حرفه اي براي ارايه مراقبت با كيفيت نبود. پرستاران با هنر صميميت، پل ارتباطي با بيمار برقرار كرده و هنر و علم پرستاري خود را با آموزش، مراقبت، پيگيري و رفتارهاي انسان دوستانه به بيمار و خانواده ارايه مي دهد.