تجارب زيسته دختران فراري ساكن كانون اصلاح و تربيت از واكنش خود و خانواده در مقابل فرار از خانه: يك مطالعه هرمنوتيك

مقدمه: افزايش نرخ فرار دختران ايراني از خانه، نشان دهنده اهميت بررسي عميق تر پديده فرار است. هدف از انجام پژوهش حاضر، تبيين تجارب زيسته واكنش دختران فراري ساكن كانون اصلاح و تربيت و خانواده شان از فرار بود. روش : در پژوهش كيفي حاضر كه بر پايه رويكرد پديدارشناسي استوار بوي، دوازده دختر ساكن در كانون اصلاح و تربيت، به وسيله نمونه گيري هدفمند انتخاب شدند و تجارب زيسته آن ها با مصاحبه نيمه ساختار يافته، مورد بررسي قرار گرفت. متون مصاحبه ها توسط رويكرد پديده شناسي تفسيري و با روش Van Manen تفسير شد. در نتيجه، واحدهاي معنايي حمايت كننده از هر يك از زيرمضمون ها و زيرمضمون هاي مضمون اصلي كه واكنش فرد و خانواده در مقابل فرار نام داشت، ايجاد شد. يافته ها: نتايج اين پژوهش، به وسيله دو زيرمضمون نشان داده شد. اين زيرمضمون ها كه سركوب و كنار آمدن با فرار نام گذاري شد، تجارب زيسته مشاركت كنندگان را در مورد واكنش هاي شخصي و خانوادگي نسبت به فرار كه مضمون اصلي پژوهش بود، نشان مي داد. نتيجه گيري: واكنش هاي سازگارانه والدين و مداراي آن ها با فرزند فراري خود، منجر به ايجاد فضايي امن در خانواده شده و زمينه را به منظور جلوگيري از فرار مجدد نوجوان ايجاد مي نمايد. به علاوه، واكنش هاي سركوب گرانه والدين، منجر به تلقي شدن خانواده به عنوان يك پايگاه ناامن توسط نوجوان مي شود و در نتيجه، زمينه براي فرار مجدد نوجوان از منزل فراهم شود. همچنين، يافته ها نشان داد كه احساس گناه و پشيماني مشاركت كنندگان، انگيزه مهمي را در جهت بهبود عملكرد شخصي و كمك به خانواده نابسامان خود، پس از آزادي از كانون، ايجاد مي نمايد.