بررسي جايگاه «تجربه‌گر» در نظام فكري اشراقي بر مبناي فرانقش انديشگاني (مطالعه موردي: رسائل لغت موران و صفير سيمرغ)

عارف در جريان سلوك و دستيابي به كشف و شهود، ميان خود، طبيعت و خدا، رابطه و پيوند برقرار مي‌كند و امري ماوراي استدلال و عقل، بر او منكشف مي‌شود. حصول چنين امري را تجربة عرفاني مي‌نامند. اين تجارب زماني كه در قالب زبان درمي‌آيند، پوششي از ابهام به خود مي‌گيرند و باعث ايجاد شيوه‌هاي متفاوت روايتِ راويان، از تجربه‌اي واحد، مي‌شوند. در متون رمزي صوفيه، مؤلف نه‌ تنها براي ابلاغ انديشة خود تلاش مي‌كند، بلكه قصد وي بيشتر معطوف به پنهان‌كردن اسرار از نااهلان مي‌شود. اين پژوهش با روش توصيفي‌ ـ ‌‌تحليلي به مطالعة جايگاه «تجربه­گر» در نظام فكري اشراقي، بر مبناي فرانقش انديشگاني مي‌پردازد. گرفتاري و غربت نفس، برداشتن موانع سلوك و ديدار با پير مهم‌ترين درون‌مايه‌هاي رسائل سهروردي هستند و او بر سلوك به عوالم نوري بالاتر و رهايي از زندان مادي متمركز شده است. يافته‌ها نشان مي­دهد كه غلبة جهان‌بيني اشراقي، باعث شكل‌گيري سير مشخصي از تغيير فرايندهاي زباني از رابطه‌اي به ذهني شده است. نويسنده ابتدا با هدف ايجاد فضايي ملموس، به توصيف مفاهيم رمزي پرداخته، سپس از طريق گفت‌وگوي مشاركان، آن‌ها را تفسير مي‌كند و در نهايت در جايگاهِ پير، به بيان مفاهيم انتزاعي مي‌پردازد.

this article has no abstract