نقش عوامل ميانجي بر راهبردهاي همسران در جهت حفظ و ادامه زندگي پس از افشاي خيانت: پژوهش كيفي

مقدمه: خيانت زناشويي تأثير ويرانگري بر ازدواج و افراد دارد؛ و يك مشكل چندوجهي است كه باعث مراجعه همسران به زوج درماني مي‌شود. همچنين درك، ارزيابي و درمان آن در دهه گذشته تغييرات چشمگيري داشته است. لذا، پژوهش حاضر باهدف شناسايي نقش عوامل ميانجي بر راهبردهاي همسران در جهت حفظ و ادامه زندگي پس از افشاي خيانت انجام شد. روش‌: روش تحقيق كيفي، از نوع نظريه مبنايي بود. جامعه پژوهش شامل زوج‌هاي ساكن شهر تهران بود؛ كه در زندگي زناشويي آن‌ها خيانت اتفاق افتاده و از زمان افشاي آن حداقل 1 سال و حداكثر 6 سال گذشته باشد؛ و در حال حاضر باهم زندگي ميكنند. نمونه متشكل از 21 همسر زخم خورده و پيمان شكن بود كه به شيوه هدفمند و نظري انتخاب شدند. براي گردآوري دادهها از مصاحبه عميق نيمه ساختاريافته و به‌منظور تحليل دادهها از كدگذاري نظري و فرايند مقايسه‌اي مداوم با استفاده از مقولهبندي استفاده شد. يافته‌ها: عدم كنجكاوي درباره جزئيات رابطه فرا زناشويي، خروج فرد سوم از زندگي همسر پيمانشكن، بهره‌گيري از كمك تخصصي، حمايت اجتماعي مناسب، غلبه بر نقش جنسيتي و گذشت زمان به‌عنوان عوامل ميانجي بر راهبردهاي همسران در جهت حفظ و ادامه زندگي شناسايي شد. نتيجه‌گيري: نتايج نشان داد، برآيند اين يافته‌ها جهت تسهيل فرايند درمان روابط فرا زناشويي؛ ترميم رابطه همسران و بازگشت آن‌ها به زندگي زناشويي پس از افشاي خيانت كاربرد دارد.