چشم انداز شعر معاصر ايران به توسعه اجتماعي

اين مقاله، حاصل پژوهشي است كه در پي پاسخ به اين پرسش است كه آيا شاعران معاصر و حاضر در عرصه ورود مدرنيته به ايران، توجهي به توسعه و گذر از سنت داشته اند؟ و اگر اين گونه بوده چه مفاهيمي را مدنظر داشته اند؟ در اين بين با بررسي آثاري از پنج شاعر (نيما يوشيج، محمدتقي بهار، احمد شاملو، سهراب سپهري و فروغ فرخزاد) كه در بازه زماني 1250 تا 1350 خورشيدي آثارشان را ارائه داده اند، در پي پاسخ به اين پرسش با شيوه تحليل محتوي پرداختيم كه در نهايت با شمارش مقولات مفهومي سنتي و عناصر و پيش نيازهاي مدرنيته و توسعه، مشخص شد در ميانگين تعداد دفعات استفاده از انواع مفاهيم سنتي و مدرن از توسعه طبق يافته هاي پژوهش بيشترين مقولات مطرح شده و نيز در ميانگين تعداد دفعات تكرار استفاده از مفاهيم نزد شاعران مربوط به عناصر مرتبط با توسعه فرهنگي بوده است و حركت رو به تغيير در شعر معاصر را ميتوان حركتي آگاهانه دانست. اين وضع غالب در آثار شاعران مورد بررسي نشان دهنده بينش و درك مسئله توسعه در ايران آن سال ها را به خوبي بازنمود مي نمايد.