بررسي ويژگي هاي برجستۀ سبكي ديوان مَكين دهلوي

از وقتي كه گويندگان فارسي زبان ايراني رو به سرزمين هند آوردند و در آن جا با اقبال و توفيق همراه شدند، كتابخانه هاي آن سرزمين بهويژه «كتبخانه» اميران گوركاني، از آثار نظم و نثر صاحب قلمان ايراني انباشتهشد، زبان فارسي قدر ديد و بر صدر نشست. در اقصي نقاط هند، فارسي، زبان رسمي شد و نسلي از هنديان بهوجود آمدند كه هم به زبان هندي هم به زبان فارسي شعر سرودند. شاعراني چون: عبدالقادر بيدل دهلوي و ميرزا غالب دهلوي و بسياري ديگر از اين شمارند. امروز آثار آن همه گويندگان فارسي چه مهاجر چه ساكن سرزمين هند، ميراث عظيمي است كه در شهرهاي قديمي هندوستان در اعماق كتابخانه ها نهفتهاست. هر از چندگاهي از چهره يكي از اين شاهدان معني غبارزدايي مي شود و به همت پژوهشگري تصحيح و روانه بازار اهل ادب مي شود. يكي از آن گوهرهاي ارجمند ميرزا محمدفاخر شاعر فارسيگوي هندي ملقب به مكين دهلوي است. تنها دستنوشته باقيمانده از او در ايران، نسخهاي است با شماره 1071 در كتابخانه مجلس شوراي اسلامي موجود است. اين پژوهش كه به روش توصيفي-تحليلي انجام شده، بر آن است تا براساس نسخه خطي مذكور، ضمن معرفي اوضاع، احوال و اشعار اين شاعر به بررسي برخي از ويژگي هاي برجسته سبكي وي بپردازد.