نماد (( سگ)) در ادبيات عرفاني

طي سيري در متون عرفاني قرن چهارم تا زمان حاضر، تصوير سگ، نگرش به آن، تطور ايماژهاي آن در سده ها و سخن گويندگان مورد بررسي قرار ميگيرد؛ نكات و حكمت ها و ظرايف مستند بيان مي شود و عوامل اثرگذار مثل: تشبيه، وحدت وجود، ويژگي زبان تصوف و عشق، به طور مبسوط معرفي مي شود. آموزه هاي عرفاني و اجتماعي و سياسي حاصل مو شكافي ميگردد و گوشه ايي از تصوف اسلامي و ايراني نموده خواهد شد. اغراق هاي تشبيهات به شرح در ميآيد چرا كه در متون عرفاني الفاظ و تصاوير پل رسيدن به معنا هستند. عرفا براي تبيين انديشه هاي خود از زبان تشبيه بهره ها گرفته اند. در حوزه زبان و تصوف وعشق اين نتيجه حاصل خواهد شد كه موجودات و حق سرشار از عشقند و از طريق تعامل با عشق زبان عارفان جاي گاه رفيعي پيدا كرده است. زباني كه در زبان معمول نمي گنجد زيرا با زبان عوام متفاوت است. لذا با توجه به مضامين و كاوش در متون عرفاني و زندگي و كلام عارفان، شكل گيري عارفانه هاي سگي بيان مي گردد و به عنوان نمونه از سخنان گويندگان مختلف شواهدي به رشته تحرير در مي آيد.