تحليل پديده ي نوستالژي در شعر معاصر ايران و عراق

نوستالژي در معناي عام كلمه، پديده اي است كه سابقه اي به قدمت زندگي بشري داشته و همواره يكي از دغدغه هاي زندگي بشري بوده است. اما سابقه ي اين امر در معناي خاص، يعني نوستالژي ادبي كه مدّ نظر اين مقاله است، اصطلاحي است كه از روان شناسي وارد ادبيات گرديده و در شعر شعراي معاصر از نمود خاصي برخوردار مي باشد. چرا كه در ادبيات معاصر به دليل شرايط سياسي، اقتصادي، خانوادگي، روحي شاعر و پيش رفت هاي سريع و حيرت آفرين تمدن و صنعت و ديگر شرايط موجود زماني و مكاني دوره ي معاصر، اين پديده بارزتر و متنوع تر شده و خود را به عنوان يك موضوع مهم و اساسي، بر شعر شعرا تحميل كرده است. بديهي است كه بسياري از موضوعات ادبي كه ريشه در روان شناسي داشته و بعدها وارد ادبيات شده اند، تنها اختصاص به شعراي يك ملت نداشته، بلكه به عنوان موضوعاتي عمومي و بشري همواره به عنوان دغدغه ي خاطر شعراي ملت هاي گوناگون، مطرح بوده اند. مقاله ي حاضر پديده نوستالژي را به گونه اي تطبيقي در شعر برخي شعراي معاصر ايراني از جمله نيما يوشيج، مهدي اخوان ثالث، نادر نادرپور و منوچهر آتشي و برخي شعراي معاصر عراقي از جمله بدر شاكر السياب، عب دالوهاب البياتي و بلند الحيدري مورد بررسي و تحليل قرار ميدهد.