جلوه هاي اومانيسم در اشعار نيما و شاملو

در اين مقاله جلوه هاي گوناگون از اومانيسم به معناي انسان محوري و انسان گراي، در اشعار دو تن از شاعران شاخص در ادبيات معاصر با تكيه بر نيما يوشيج و احمد شاملو، مورد بررسي و تحليل قرار گرفته است. اين دو شاعر بيش از ديگر شاعران معاصر اهميت موضوع را دريافته و به تدريج به درك بيش تري از اهميت اين مباني در شعر خود رسيده اند. اين روند دريافت تدريجي بخصوص در اشعار نيما جلوه گري ميكند و اندك مقايسه ي مجموعه شعرهاي نخستين اين شاعر با مجموعه شعرهاي كه بعدها سروده و منتشر كرده است به صراحت و روشني بيانگر اين امر است، با اين تفاوت كه شاملو به يك باره و طي بازي هاي سياسي، به اين گرايش دست يافت. در نهايت آن چه از مطالعه ي اين مقاله و جمع بندي مباحث آن براي يك خواننده محرز مي شود، اهميت و ارزش وجود انسان است كه مهم ترين موضوع مشابه و مشترك در اشعار نيما و شاملوست. همچنين اهميت درك حضور ديگري و اهميت ساختن يك زنجيره ي انساني و پيوستن انسانها به يكديگر مي باشد. ذكر اين نكته لازم است كه، انسان ها فارغ از هر ايده، تفكر، مذهب و يا نژادي كه دارند انسانند و بايد در كنار هم و نه در برابر هم، برابري و عدالت را پاس بدارند و به حريم و حقوق يكديگر احترام بگذارند. هدف نگارنده از مقاله ي حاضر با تكيه بر اشعار دو شاعر نام برده با موضوع مشترك اهميت وجود انسان، نشر فرهنگ حقوق بشري و بسط روحيه ي انسان دوستي بواسطه ي ادبيات است.