ارزيابي توان اكولوژيكي جهت توسعه شهري با استفاده از مدل هاي تصميم گيري چند معياره (مطالعه موردي: استان اردبيل)

فاقد عنوان لاتين

يكي از مراحل اصلي آمايش سرزمين تعيين توان اكولوژيكي سرزمين است. از آنجا كه نمي توان توسعه شهر ها را محدود ساخت بايد آنها را متناسب با نيازهاي امروز و فرداي بشر آماده نمود، به گونه اي كه از وارد آمدن آسيب بر محيط زيست جلوگيري شود هدف از تحقيق حاضر ارزيابي توان اكولوژيكي استان اردبيل جهت توسعه شهري است. در اين پژوهش به پهنه بندي توان اكولوژيكي استان اردبيل با استفاده از تلفيق مدل فازي و آنتروپي شانون پرداخته و سپس با بهره گيري از روش تاكسونومي عددي اقدام به اولويت بندي توان هاي محيطي استان اردبيل شده است تا در پنج بازه بسيار مطلوب، مطلوب، متوسط ،ضعيف و بسيار ضعيف توان منطقه جهت توسعه پايدار شهري مشخص شود. به كارگيري مدل هاي چند معياره از جمله استنتاج گر فازي و توليد نقشه هايي كه به واقعيت نزديك هستند كمك مؤثري براي تشخيص اراضي جهت استقرار و توسعه شهري استان اردبيل مي تواند بكند. نتايج تحقيق نشان دادكه در هر دو روش (فازي و تاكسونومي) قسمت هاي شمالي استان جز مناطق مناسب تا خيلي مناسب، قسمت هاي جنوبي متوسط نامناسب، بخش هايي از قسمت هاي شرقي متوسط تا مناسب و قسمت هاي غربي نامناسب مي باشند. براساس يافته ها مناطق خيلي مناسب 12/24 درصد، مناسب 18/27 درصد، متوسط 20/40 درصد، نامناسب 25/13 درصد، خيلي نامناسب 23/96 درصد استان را شامل مي شود. نتايج تحقيق مي تواند كمك شاياني در مكان گزيني مناسب شهرها جهت پيشگيري از بحران هاي محيط زيست و استفاده شايسته و پايدار از امكانات يك منطقه بشمار آيد.