تحليل حكايت "مشت زن" گلستان سعدي بر اساس نظرية ريخت شناسي ولاديمير پراپ

گلستان سعدي يكي از آثار منثور قرن هفتم هجري است كه به زباني ساده و روان نگاشته شده است. در بين حكايات اين كتاب برخي حكايات هستند كه ساختاري مطابق با نظريه هاي ساختارگرايي داستاني معاصر دارند كه يكي از اين حكايات، حكايت مشت زن از باب سوم گلستان است. روش «ولاديمير پراپ» يكي از اين روش هاي نقد است. او با توجه به طبقه بندي داستان ها كه بيشتر بر اساس محتوا و درون مايه داستان ها بود، رده بندي خود را بر روي فرم و ساختار داستان ها بنا نهاد. ما در اين پژوهش بر اساس نطريه پراپ نشان خواهيم داد كه حكايت مشت زن گلستان سعدي با الگوي پراپ مطابقت دارد. بيشتر كاركردهايي كه پراپ عنوان كرده است در اين حكايت وجود دارند. روي هم رفته نوزده خويشكاري اصلي در اين حكايت وجود دارد كه ترتيب آن ها اندكي تغيير كرده است و برخلاف نظريه پراپ كه عروسي را خويشكاري نهايي مي داند، اين حكايت با خويشكاري نجات پايان مي يابد. البته وجود اين خويشكاري ها در حكايت گواه اين مدعاست كه سعدي نيز ساختار خاصي براي حكايات خويش دارد.