نقد اسطوره‌ايِ بخشي از شعر «‌ايمان بياوريم به آغاز فصل سرد» (برپايه‌ي اساطير ايران و ميان‌ رودان)

هر چند نويسنده، فرزندِ زمانِ خويش است، اما چيزي كه در نقدِ اسطوره‌اي اهميت دارد، جنبه‌‌هاي غير اراديِ اثر و نحوه‌ي تداعي و هم‌خواني نيروي اساطيري– شاعرانه، يا قواي ذهني‌اي است كه خارج از حوزه‌ي خودآگاهي قرار دارند. شناخت بن مايه‌‌هاي اساطيري كه به صورت خودآگاه يا ناخودآگاه در آثار شاعران به كار رفته، ميتواند دستاوردهاي فراواني براي نقدِ ادبي داشته باشد و گستره‌ي شناخت را نسبت به ادبيات و اسطوره بازتر كند. اين نگرش خواننده را با ژرفنايِ ناشناخته و تاريكِ آثار ادبي، يا زيربناي اسطوره‌اي آن آثار آشنا مي‌كند؛ چرا كه، ميان اسطوره و ادبيات، پيوندي ناگسستني برقرار است، چون بسياري از جلوه‌‌هاي اساطيريِ نخستين، به زبان شعر بيان شده و باز مانده است. اين مقاله بخشي از شعرِ ‌ايمان بياوريم به آغاز فصل سرد را بر پايه‌ي اساطير ايران و بين النهرين، از اين منظر بررسي مي‌كند. اين تحقيق از نوع مطالعه‌ي كتابخانه‌اي است و با روش توصيفي و تطبيقي انجام گرفته است.