كاربست جهان بيني اسلامي در شهرهاي ايراني- اسلامي با تأكيد بر توسعه پايدار محله اي

فاقد عنوان لاتين

ايجاد و گسترش "شهر اسلامي- ايراني" و همچنين تغيير و تحول شهرهاي موجود به سمت شهرهاي مطلوب، يكي از لوازم بروز و ظهور تمدن ايراني اسلامي است كه هدف اصلي در آن هدايت انسان به سمت تعالي و كمال خواهد بود. با طليعه ي اسلام جهان بيني جديدي مبتني بر برادري و برابري به منصه‌ي ظهور رسيد. اين طرز تفكر بر شكل شهرنشيني و جامعه شهري اثر گذاشته است. در واقع، شهرهاي اسلامي از دستورات و قوانين اسلامي متخذ از كتاب، سنت، فقه، اجتهاد و اجماع تأثير پذيرفته و اصول و جهان بيني اسلامي تأثير خود را بر ساخت و بافت شهرها و محلات آن به عنوان كوچكترين سلول‌هاي حيات شهري بر جاي نهاده است. اما به تدريج و در دوران معاصر روند گسسته شدن محلات و پيدايش فضاهاي جديد شهري با معيارهايي متفاوت از فرهنگ بومي شتاب گرفته است كه برخلاف منطق توسعه پايدار محله اي است. تحقيق حاضر از نوع توصيفي-تحليلي بر پايه ي مطالعات كتابخانه اي است. نتايج تحقيق نشان مي دهد كه با كاربست جهان بيني اسلامي و اصول و ارزش هاي آن در شهرنشيني و برنامه ريزي توسعه محله اي و تلفيق آن با انديشه ايراني مي توان در جهت تقويت و احياي محلات اسلامي و در نتيجه توسعه پايدار محله اي گام برداشت. ذكر اين نكته درخور اهميت است كه محلات اسلامي فقط به كالبد خلاصه نمي‌شوند، بلكه داراي حياتي معنوي در زمينه‌هاي گوناگون است كه ضرورت دارد اين موضوع در برنامه‌ريزي توسعه اجتماعات محلي مورد توجه قرار گيرد. همچنين قواعد دهگانه اجتهاد از ديدگاه تشيع و قاعده لاضرر و لاضرار به برنامه ريزان شهري اجازه مي‌دهد تا از مسائل نوين جهاني با توجه به اصول و ارزش‌هاي اسلامي و معيارهاي بومي استفاده نمايند.