«فنا» در نگاه عطّار نيشابوري

فنا مفهومي بنيادي و مهم در عرفان ايراني- اسلامي و به نوعي محور اصلي مباحث عرفاني به شمار مي‌رود. فنا در لغت به معني نابودي و نيست شدن است، امّا در وادي عرفان، تعريفي ديگر به خود گرفته است. نيست­انگاري خويش (فنا) براي رسيدن به حقيقت (بقا) آن چيزي است كه در متون صوفيانه از اين اصطلاح دانسته مي‌شود. يكي از عارفان برجسته كه در اين زمينه مباحث موجزي را شرح و بسط داده، عطّار نيشابوري است. بسامد بالاي اين واژه در انديشۀ او، نشان از اهميّت فنا در منظومۀ فكري عطّار دارد. به اين اعتبار، در پژوهش پيش رو، بر سبيل توصيف و تحليل رويكردهاي عطّار به اين مقوله بررسي خواهد شد. به نظر مي‌رسد عطّار كه خود به مرتبۀ فنا رسيده است، بقاي حقيقي را در فاني شدن مي‌داند و عقيده دارد كه چنين انساني ارجمند است و به آرامش دو گيتي دست مي‌يابد. افزون بر اين، پيوندهايي كه شاعر ميان فنا و خرابات (خورآباد)، كمال، غرور، خموشي، فقر و دريا پديد آورده، بسيار درخور توجّه است

this article has no abstract