سير تحول شخصيت در آثار نمايشي اكبر رادي

ادبيات نمايشي، برخلاف جايگاه و پيشينه اي كه در ادبيات غرب دارد، چنان كه بايسته و شايسته باشد، در ايران مورد اقبال و توجه نويسندگان و مخاطبان ادبيات قرار نگرفته است؛ به همين سبب، مراحل رشد، تكامل و شكوفايي خود را به كندي طي مي كند. اين ژانر نوپاي ادبي، به ويژه در سال هاي معاصر از قلم نويسندگان به نام و صاحب سبكي هم چون غلامحسين ساعدي، بهرام بيضايي و اكبر رادي، بهره برده است. در اين ميان اكبر رادي، كه با حفظ وفاداري به درام، جز براي تئاتر قلم نزده، بيشتر شايان توجه است. رادي در حوزه نمايش نامه نويسي، يكي از برجسته ترين نويسندگان معاصر به شمار مي رود. كسي كه در پيش برد نوع نمايش نامه و جهان نمايش نامه نويسي در ايران، نقش به سزايي دارد. وي با حدود پنجاه سال كوشش، با خويش كاري شايسته براي آفرينش آثاري ارجمند و خلق شخصيت هاي ماندگار در زمينه تئاتر، امروزه با عنوان پدر نمايش نامه نويسي معاصر ايران شناخته مي شود. پژوهش حاضر به بررسي شخصيت هاي نمايشي اكبر رادي و سير تحول آن ها مي پردازد. نويسندگان اين مقاله، نخست به دسته بندي گونه هاي شخصيتي در نمايش نامه هاي رادي پرداخته ، سپس وجوه تمايز و تشابه شخصيت ها، تحول و تكامل آن ها را برجسته ساخته اند.