بررسي زيباشناختي نوستالژي در اشعار ابوالقاسم لاهوتي

Aesthetic study of nostalgia in poems of Abolghasem Lahouti

نوستالژي يا غم غربت از جمله مباحثي است كه در ساليان اخير وارد حوزۀ ادبيات شده است. كمتر شاعر يا نويسنده اي است كه از اين ويژگي در امان مانده باشد. هنگامي كه انسان در زندگي فردي يا اجتماعي خود با مشكلاتي روبه ­رو مي شود، ممكن است با پناه بردن به گذشته درد خود را التيام بخشد. اين همان نوستالژي است كه در زبان فارسي مي تواند معادل غم غربت يا تاسه ترجمه شود و در شعر مشروطه نمونه هاي آن بسيار يافت مي شود. نوستالژي در معناي اصلي خود بر دوري از وطن تكيه دارد؛ اما حسرت بازگشت به بهشت از دست رفته، ستايش ايران باستان، مفاخر قومي و اسطوره ها را نيز دربرمي گيرد. در اين پژوهش نويسنده در صدد است تا به بررسي زيباشناختي نوستالژي در اشعار ابوالقاسم لاهوتي بپردازد. شاعري كه رغم تفكرات حزبي خود، از اين ويژگي رواني كه به ناخودآگاه قومي او باز مي‌گردد در امان نمانده است.

Nostalgia or wistful affection for a period in the past is one of the topics that has been included in the field of literature in recent years. Few poets or writers have managed to save themselves from the effects of this phenomenon. When people encounter problems in their individual or social life, they may choose to sooth the pain by taking refuge in the past. This feeling is called nostalgia that can be defined as sentimental longing or wistful affection for a period in the past and can be frequently seen in constitutional poetry. In its original sense, Nostalgia refers to the state of being away from homeland, but it also includes longing for return to the lost paradise, praise for ancient Iran, as well as ethnic heroes and myths. In the present research, attempts are made to conduct an aesthetic study on nostalgia in the poems of Abolqasem Lahouti; a poet who, despite his partisan thoughts, has failed to escaped this psychological feature that is associated with his ethnic subconscious.