ويژگي هاي زباني و سبكي قصيدة لاميۀ ابوالعلاء معري

ابوالعلاء معري در ميان شاعران دوره ها ي مختلف ادبيات عربي جايگاه ويژه اي دارد. او در دوره شكوفايي علمي و ادبي مي زيست و عصر او شاهد بروز و ظهور بزرگاني هم چون متنبي و شريف رضي بود. بي شك شاعري كه توانسته در ميان چنين شاعراني رخ بنمايد در خور اين است كه شعر او مورد نقد و بررسي قرار گيرد تا جلوه هاي زيبايي آن بازشناخته شود.پژوهش حاضر كوشيده با استفاده از ابزارهاي زباني و تكيه بر دانش زبان شناسي و نيز بهره گيري از نظريات سبك شناسان معاصر، قصيده لاميه معري در ديوان سقط الزند را با روش توصيفي- تحليلي مورد واكاوي قرار دهد. برآيند پژوهش نشان مي دهد كه معري توانسته با به كارگيري ظرفيت هاي وسيع زبان عربي شعر خود را به لحاظ آوايي از حيث موسيقي خارجي، داخلي، كناري و معنوي غني سازد. هم چنين به لحاظ توجه به لايه نحوي، از ويژگي هاي تعبيري جملات ماضي، مضارع، اسميه و نيز جملات انشايي بهره گرفته و معاني مورد نظر خود را به نظم كشيده كه در اين ميان جمله فعليه جايگاه خاصي در مدايح وي داشته است. از نظر ادبي نيز معري توانسته با بهره گيري از تشبيه و استعاره تصويرهاي زيبايي ترسيم نمايد كه در اين ميان تشخيص در مدايح او از جايگاه ويژه اي برخوردار است.