تحليل اختلال شخصيّت ضّداجتماعي ضحاك

مطالعه روان شناسي آثار ادبي، اين امكان را به خواننده مي دهد كه از زاويه اي جديد به بررسي و بازبيني اثر ادبي بپردازد. شاهنامه مهم ترين و معتبرترين سند اسطوره اي، حماسي، تاريخي ايراني است. اين مقاله سعي دارد با استفاده از روش توصيفي- تحليلي يكي از شخصيت هاي اين اثر بزرگ را از ديدگاه روان شناسي مورد ارزيابي قرار دهد. ضحاك يكي از پادشاهان بزرگ شاهنامه، فردي قدرت طلب، سنگ دل و بي رحم بود كه تحت تاثير تكانه هاي «نهاد» به برآوردن خواسته هاي خود مي انديشد. «فراخود» يا وجدان در او رشد چنداني نيافته بود، به اين دليل توانايي پيروي از هنجارهاي اجتماعي را نداشت. قوانين حاكم بر جامعه را در نظر نمي گرفت. به حقوق ديگران احترام نمي گذاشت. به ديگران آسيب مي رساند و در ارتباط با جامعه سلطه طلب بود. زندگي او سراسر خشونت، ظلم، تجاوز، قتل و غارت بود. در مورد ايمني افراد جامعه بي پروا و غيرمسئولانه رفتار مي كرد. رفتار او حاكي از "تكانش وري"، "تحريك پذيري" و "پرخاش گري" بود. با استناد به كتاب معتبر "DSM-5" مي توان اثبات نمود او به اختلال رواني "شخصيت ضداجتماعي" دچار بود.