ﺳﺒﮏ ﺷﻌﺮ ﭘﺎﯾﺪاري (اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﯽ و دﻓﺎع ﻣﻘﺪس) ﺑﺎ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﺑﺮ ﻧﻤﺎدﻫﺎ

نماد (سمبل) در شعر و ادبيات معاصر از جمله شعر انقلاب و دوران موسوم به دوران دفاع مقدس حضوري چشم گير دارد، با اين حال سبك و شيوه استفاده شاعران انقلابي و جنگ نگار از اين جادويي ترين ابزار خيال ادبي چندان دقيق و جامع به قلم تحقيق درنيامده است. از همين رو، نگارنده اين نوشتار بر آن شد تا با تكيه بر چند شاعر نام آشنا، جلوه اي از هنرنمايي هاي شعر پايداري انقلاب را - از دريچه نمادها- در منظر تماشا و تامل قرار داده و بدين طريق ميزان خلاقيت و نوآوري هاي شاعران آرمان گراي اين دوره را ارزيابي نمايد. پژوهش حاضر كه نمادها را در دوره مورد مطالعه، از زاويه معنا و درون مايه، به تحليل نشسته به اين جمع بندي رسيده است كه: برخي از سخنوران با تمركز بر نمادهاي ملي و اساطيري و تطبيق آن ها با الگوهاي تاريخي-حماسي انقلاب و دفاع مقدس، برجسته تر از هم گنان ظاهر شده اند. شاعران ديگر با ورود به جنبه هاي احساسي تر انقلاب و جنگ، از نمادهاي عرفاني، ادبي و سياسي بهره مي گيرند. عده اي هم نمادها را بيشتر، وسيله و دست مايه پرواز خيال قرارداده و بالاخره برخي نيز با استخدام نماد در كالبدطنز،سبكوسياقي متفاوت از خويش به يادگار گذاشته اند.