بررسي شيوه‌هاي تصويرگري با سازها و موسيقي در قصايد خاقاني

A Comparative Study of Aesthetics of Emphasis and Its Instruments in Arabic Language and Literature and Persian Language and Literature

مقاله حاضر مي­ كوشد به تبيين جايگاه سازها و اصطلاحات موسيقي در تصويرسازي قصايد خاقاني بپردازد. هدف از انجام اين تحقيق، پاسخ دادن به اين پرسش است كه خاقاني به چه منظور و تا چه‌اندازه و به چه شيوه‌هايي سازها و اصطلاحات موسيقي را در تصويرسازي به كار برده و از چه شگردهاي هنري بهره برده است. در اين مقاله ابتدا به جمع ­آوري و دسته ­بندي ابياتي كه شاعر در آن‌ها از اصطلاحات و آلات موسيقي در تصويرپردازي استفاده كرده است پرداخته ­ايم؛ سپس ساز­ها و اصطلاحات موسيقي بر اساس كاربردشان در تصويرسازي دسته‌بندي و تحليل شده­ اند و برخي از دشواري­هايي كه مربوط به اصطلاحات موسيقي و سازها بوده است، برطرف شده است. در نهايت مي­توان گفت كه مطابق بررسي­ها و مشاهدات انجام شده در قصايد خاقاني، از شكل ساز­ها و آهنگ­هاي سازها آن‌ها و اصطلاحات موسيقي به شيوه‌اي هنرمندانه براي تصويرسازي و تصويرپردازي‌هاي متنوع به كار گرفته شده­اند؛ هم‌چنين از اسامي آلات و اصطلاحات موسيقي به منظور مضمون­ سازي براي ساختن مضامين هنرمندانه استفاده شده است. برخي از اين مضامين در قصايد خاقاني به شكل يكسان با تفاوت­ هايي تكرار مي ­شوند.

Language is the most important means of communication and link among human beings to express their concepts and is a symbolic system for communication. In order for the messages to be conveyed successfully between the interlocutors, it is sometimes necessary to be accompanied by certain signs so that the recipient of the message receives what was exactly meant by the addresser. This process in Arabic and Persian is known as “Emphasizing or the Emphasis”. This study, using an inductive-inferential research design within a linguistic approach, tried to investigate the functions of the emphatic devices as tools, function words and style in the contemporary Arabic language while finding their Persian equivalents. The findings revealed that the emphatic tools have lost their emphatic role in modern Arabic and are solely used for the sake of textual coherence; therefore, there is no equivalent for them in Persian. The emphatic role of some of these words such as “Ghad” have been fainted and just play a role in determining the type of the verb. Another group of them like “Emphatic N” is rarely used in modern texts. However, emphatic styles have still kept their emphatic role and their equivalents can be easily found in Persian.