«در بهار محبت معشوق» نقد شعر عبدالواسع جبلي از منظر ادبيات غنايي

بخش عظيمي از ادبيات گرانسنگ ما را ادبيات غنايي تشكيل مي دهد. شاعر با زباني لطيف و معاني ظريف، شادي ها وتلخي هاي زندگي و وآرزوها وآمال واحساسات شخصي خويش را بيان مي كند.در سده دوم قرن ششم توجه بيشتري براي حركت به سمت سبك عراقي صورت گرفت وزمينه بيشتري براي بيان مفاهيم غنايي فراهم آمد. در اين ميان بعضي از شاعران همچون سنايي و عبدالواسع جبلي از پيش قراولان اين نوع مضامين به حساب مي آمدند تا اينكه در قرن هفتم سعدي و مولوي با مضامين عالي غنايي خود آثاري درخور به جامعه تقديم كردند. قالب غزل يكي از موفق ترين حوزهاي شعر فارسي است كه ادبيات غنايي در آن بارور شده است و بديع‌الزمان عبدالواسع بن عبدالجامع غرجستاني جَبَلي از اديبان و شاعران قرن ششم است كه همانند سنايي با سرودن غزلهاي گوناگون توانست اين نوع بسيار مهم از شعر فارسي را اعتلا واستقلال بخشد.وي دراشعارخود كه اوج هنر شاعري اوست علاوه برمضامين عاشقانه،گاه از انديشه هاي عرفاني نيز درآن ملاحظه مي شود بنابراين را وي را بايد از قديميترين شاعراني برشمرد كه مضمون هاي غنايي و عرفاني را در غزل پيوند داده است.نويسنده دراين مقاله ضمن تحليل محتواي اشعار عبدالواسع جبلي، عناصر ادبيات غنايي را با ذكر شواهدي چند مورد نقد و بررسي قرارداد.

this article has no abstract