واﮐﺎوي رﯾﺸﻪﻫﺎ و ﺟﻠﻮهﻫﺎي زﺑﺎنﭘﺮﯾﺸﯽ در ﺷﻌﺮ دﻫﮥ ﻫﻔﺘﺎد

"زبان پريشي" يكي از اصطلاحاتي است كه از دهه هفتاد وارد شعر و نقد ادبي شده است و نقد و نظرهاي متفاوت و گاه متناقضي را به همراه داشته است. شاعران دهه هفتاد و برخي منتقداني كه با ديدي مثبت به شعر دهه هفتاد و دستاوردهاي آن مي نگرند، "زبان پريشي" را به عنوان يكي از شاخصه هاي تاثيرگذار و محوري شعر دهه هفتاد مي دانند و به كارگيري آن را در شعر به مثابه نوعي دستاورد هنري تلقي مي كنند. از سوي ديگر، شاعران نسل قبل و منتقدان تثبيت شده اي قرار دارند كه با ديد انكاري به اين نوع تجربه ها نگاه مي كنند و شعرهاي مبتني بر زبان پريشي را زير عنوان هرج و مرج ادبي و يكي از نشانه هاي انحراف شعر فارسي مي دانند. ديدگاه ميانه اي نيز وجود دارد كه سعي مي كند با تكيه بر مباحث نظري و انتقادي، وجوه مثبت و منفي زبان پريشي در شعر فارسي را مورد بررسي قرار دهد. اين پژوهش فارغ از ارزش داوري هاي مورد اشاره، بر آن است تا مباني نظري و تئوريك زبان پريشي و پيامدهاي آن را در شعر فارسي واكاوي كند. بر اين اساس زبان پريشي و پيامدهاي آن در شعرهاي رضا براهني و علي باباچاهي مورد بررسي قرار مي گيرد.