ﮐﺎرﮐﺮد ﺗﻮازن آواﯾﯽ و واژﮔﺎﻧﯽ در ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺳﺎزي اﺷﻌﺎر "ﺷﻤﺲ ﻟﻨﮕﺮودي"

مقاله حاضر به نحو ه نشان دادن توازن آوايي و واژگاني در اشعار شمس لنگرودي پرداخته است. در توازن آوايي، شاعر بيشتر به توازن آوايي كيفي، تكرار واكه اي توجه دارد. سپس تكرار هم خوان هاي پاياني و آغازين و پس از آن تكرار واكه و هم خوان پاياني، بيشترين بسامد را داشته است. كمترين تكرار، در توازن آوايي كيفي، (تكرار كامل هجايي) بوده، در توازن واژگاني، تكرار آوايي ناقص بالاترين بسامد را داشته است. در اين نوع تكرار، قافيه شمار هجايي متفاوت با سيصد و بيست مورد، بيشترين و جناس قلب با چهار مورد، كمترين نوع را شامل مي شود. در تكرار آوايي كامل يك صورت زباني (تكرار آغازين) با سيصد و ده مورد، بيشترين نوع را داشته است. در تكرار آوايي كامل دو صورت زباني، جناس تام و جناس لفظ بررسي شد، بيشترين بسامد در جناس تام با سي و دو مورد بوده است.