ﺑﻦﻣﺎﯾﻪﻫﺎي ادب ﭘﺎﯾﺪاري دراﺷﻌﺎر ﻣﻠﮏاﻟﺸﻌﺮاء ﺑﻬﺎر در ﻋﺼﺮ ﻣﺸﺮوﻃﻪ

اوضاع خاص سياسي و اجتماعي عصر مشروطه، سبب ظهور شاعراني شد كه مهم ترين مضامين شعري آن ها، اشعار وطني و مهم ترين دغدغه شان، مبارزه با نيروهاي مستبد داخلي و خارجي بود كه استقلال و آزادي كشور را به مخاطره مي افكندند. يكي از اين شاعران بنام آزادي خواه، محمدتقي بهار ملقب به ملك الشعراء است كه اشعارش آكنده از انديشه هاي وطن پرستانه است. اين پژوهش بر آن است تا با روش توصيفي- تحليلي به ترسيم و بررسي بن مايه هاي گوناگون ادب پايداري دراشعار ملك الشعراء بهار بپردازد. برآيند تحقيق نشان از آن دارد كه ديوان محمدتقي بهار را مضاميني چون: استعمارستيزي، يادكرد از قهرمانان ملي و مذهبي، وطن پرستي، دعوت به بيداري و ايستادگي در برابر استبداد و استعمار، القاي اميد به آينده روشن، دعوت به اتحاد وستايش آزادي و آزادگي تشكيل مي دهد كه هر يك از اين موارد با ويژگي هاي خاص خود، نشان دهنده جلوه هايي از ادب پايداري در اشعار محمدتقي بهار مي باشند كه با زباني صريح و آشكار به آن ها پرداخته شده است.