تحليل درد و رنج بشري در اشعار منوچهر آتشي

يكي از ساحت‌هاي مهم روان‌شناختي انساني، مسئله «درد و رنج» است كه از مهم‌ترين وجوه تراژيك زندگي انسان‌هاست. اين مسئله در هنر و ادبيات به طور عام، و در ادبيات معاصر به گونه‌اي خاص منعكس شده است كه بررسي و تحليل آن نيازمند تحقيقي وسيع و گسترده است. شعر فارسي كه از دوران مشروطه به بعد، اجتماعي‌ترين دوران خود را آغاز نموده است، به دايره اجتماع و مردم و مسائل انسان معاصر وارد مي‌شود تا وسيله‌اي شود براي بيان دردها و آلامي كه مردم با آن مواجه هستند. منوچهر آتشي از جمله شاعران معاصري است كه درد و رنج بشري در شعرش نمود بارزي دارد. او با پشتوانه ادبي و معرفتي كشور خود آشناست و به مسائل انساني توجه ويژه‌اي دارد. در اين مقاله سعي شده است تا مفهوم درد و رنج، علل پيدايش و راه‌هاي رهايي از آن از منظر شعر آتشي مورد بررسي و تحليل قرار گيرد. بررسي شعر آتشي نشان مي‌دهد هر دو مقوله درد و رنج (فردي و اجتماعي) به طور گسترده‌اي در اشعار او بازتاب داشته است. خاستگاه درد و رنج در شعر آتشي عمدتاً معرفتي و اجتماعي است و رويكرد نوستالژيك دارد. وي براي تقليل آلام بشري مولفه‌هايي از قبيل: آرزوي رهايي و آزادي، آگاهي بخشي، دعوت به مبارزه اجتماعي، سفر و سازگاري با طبيعت را مطرح مي‌كند؛ همچنين نقيضه‌گويي، توازن آوايي، رنگ، نمادگرايي از سازكارهاي القاي معاني درد و رنج در شعر آتشي محسوب مي‌شود.