نمادهاي مشترك در اشعار مولوي و سپهري

يكي از عناصر مورد استفاده در متون ادبي نماد است. متون عرفاني براي بيان تجارب دروني و معرفتي عارف به طور ويژه از نماد بهره مي‌گيرند. مولوي در مثنوي براي نشان دادن بنياد معرفتي خود و شرح سير و سلوك از نمادهاي گوناگوني استفاده كرده است. وي با استفاده از جهان بيني عرفاني، مجموعه گران‌بهايي از نمادهاي عرفاني را به ادبيات فارسي ارائه كرده است. سهراب سپهري عارف و نقاش كاشاني و شاعر نوپرداز معاصر نيز به منظور تأثيرگذاري بيشتر بر مخاطب از طريق ايجاد ابهام، شركت دادن مخاطب در آفرينش معنايي و واداشتن او به تأمل در معناي شعر از اين شگرد بهره جسته و نمونه‌هاي عالي شعري را بيان نموده است، هر چند اين دو شاعر، مربوط به برهه‌هاي مختلفي از زمان مي‌باشند، ولي بعضاً حس و درك مشتركي از واژه‌ها داشته و به احتمال قوي اين امر الهام‌بخش هردو شاعر در سرودن شعر و خلق اثر مي باشد. به كارگيري نمادهاي مشترك در آثار آنها باتوجه به تأثير پذيري سپهري از مولوي بسيار زياد ديده مي‌شود. در اين مقاله سعي شده است به مواردي از اين مشتركات اشاره شود. نگارندگان پس از توصيف به كارگيري نماد در آثار مولوي و سپهري و تأثيرپذيري سپهري از مولوي، رمزهاي مشتركي را كه مولوي و سپهري از نمادهاي خود داشته‌اند، استخراج كرده و سپس با استفاده از روش تحليل محتوا به طبقه‌بندي، توصيف و بيان معاني نمادين آنها پرداخته و نكته‌هايي از آنها را بازگو كرده‌اند.