تحليل فضايي عملكرد روستاهاي معين در امدادرساني به نواحي روستايي بحران‌زده هم‌جوار (مطالعۀ موردي: روستاهاي شهرستان هامون)

مناطق روستايي كشور، به دليل وابستگي كامل به محيط طبيعي و برخي از ناهنجاري‌هاي آن از يك‌سو و آسيب‌پذيري روستاها از سوي ديگر، همواره مورد تأثير عوامل بحران‌زاي محيطي هستند؛ بنابراين تعيين وضعيت امدادرساني روستاها و شناخت الگوي فضايي آن براي مديرت بحران روستاهاي هم‌جوار امري ضروري به‌حساب مي‌آيد. بر اين اساس، هدف پژوهش حاضر تحليل فضايي عملكرد روستاهاي معين در امدادرساني به نواحي روستايي بحران­زده هم‌جوار در شهرستان هامون، از توابع منطقه سيستان هست. روش انجام تحقيق توصيفي – تحليلي است و داده‌هاي موردنياز از طريق تكميل پرسشنامه و روش ميداني حاصل‌شده است. جامعۀ نمونه شامل 15 نفر از كارشناسان و نخبگان روستايي منطقه و 368 از نفر سرپرستان 66 روستاي موردمطالعه بود كه به‌صورت تصادفي انتخاب شدند. براي پردازش داده‌هاي كارشناسي از مدل تحليل سلسله‌مراتبي اِي‌اِچ‌پي استفاده شد. همچنين جهت تحليل­هاي آماري پرسشنامۀ ‌روستايي از آزمون T در نرم‌افزار اِس‌پي‌اِس‌اِس سود جسته شد و براي تحليل فضايي روستاها، از نرم‌افزار جي‌آي‌اِس استفاده شد. نتايج روش AHP نشان مي­دهد كه از بين 66 روستاي موردمطالعه، به لحاظ امدادرساني سازمان‌هاي موجود در روستا،64/13 درصد وضعيت نامطلوب و 36/86 درصد روستاها در سطح بسيار نامطلوب قرار داشت. با توجه به نتايج آزمون T (520/0 p=) تفاوت معني‌داري ازلحاظ شاخص‌هاي امدادرساني، بين روستاهايي كه در وضعيت بسيار نامطلوب و نامطلوب هستند، وجود ندارد (474/0 sig=)؛ بدين معني كه كليه روستاها ازلحاظ امدادرساني سازمان‌هاي امدادرسان در وضعيت مشابهي (نامطلوب) قرار دارند.