بخت در مخزن ‌الاسرار از منظرتقديرگرايي (رويكردي ساختارشناختي)

تقديرگرايي از موضوعات حوزه فلسفه است كه به ادبيات راه يافته. برمبناي نظريات فرضيه پردازان، ساختارگرايي تحليل زبان در كاربرد واژه هاست. در اين روش، عناصر يك زبان، نشانه ها هستند و نظام زبان نمي تواند منحصر به توصيف صورت هاي زباني مستقل از كاركردهاي فرامعنايي باشد. با توجه به بسامد بالاي واژه بخت در آثار شعرا، اين واژه ها بايد به عنوان واژه هايي نشان دار در نظر گرفته شود كه ريشه در ناخودآگاه گويندگان آن ها دارد. در اين مقاله ارتباط اين گونه واژه ها در مخزن الاسرار با تقديرگرايي زرواني بررسي شده و شيوه تحليل با توجه به نظريه ساختارگرايي، بررسي واژه ها در سطح فرامعناييست. ضمن بررسي اين واژه ها، پيرامون تاثير تقديرگرايي بر افكار شاعران و انتقالش به دوره هاي بعد بحث شده و در پايان با ارايه شواهد، نتيجه گرفته شده كه اگرچه نظامي آراي كلامي اشعري را بيان مي كند، ولي هنگام استفاده از واژه هايي نظير بخت؛ از الگوي تفكر زرواني پيروي مي كند.