عنوان مقاله :
گويايي و پويايي سكوت در گفتمان حكايات مصيبت‌نامۀ عطّار
پديد آورندگان :
فقيه ملك مرزبان، نسرين دانشگاه الزهرا (س) , رجبي نيا، مريم دانشگاه الزهرا (س)
كليدواژه :
نشانه‌شناسي , عرفان , عطّار , مصيبت‌نامه , سكوت
چكيده فارسي :
نشانه‌شناسي از روش‌هاي تحليل متن و يكي از بهترين شيوه‌هاي نشانه‌شناسي براي درك متون عرفاني، روش چالز پيرس است. با توجّه به اهمّيّت رمزپردازي در اشعار عرفاني و لزوم تفسير آن‌ها و نيز اهميّتي كه پيرس در روش خود براي تفسير قايل است، در اين مقاله، مصيبت‌نامۀ عطّار كه بعد از منطق‌الطّير، برجسته‌ترين اثر رمزي و سرشار از نشانه‌هاي عرفاني است، با اين روش بررسي شده و چگونگي سكوت در اين اثر مورد توجّه قرار گرفته شده‌است. سكوت يكي از مفاهيم بنيادين عرفان در متون و اشعار عرفاني است و اين گفتگو تنها با واژگان صورت نميگيرد. در بيشتر حكايات مصيبت‌نامه سكوت مريد، عاشق و پادشاه كه مي‌تواند نماد سالك و مريد باشد، نشانۀ تسليم محض و انتباه و يا نشانۀ انجام فرمان مراد، معشوق يا ديوانه‌اي است كه مي‌توان نماد پير و مراد باشد. اين سكوت‌ها در هر دو حالت سرشار از سخنان رازآلود و معناداري هستند.
چكيده لاتين :
this article has no abstract
عنوان نشريه :
فصلنامه تخصصي زبان و ادبيات فارسي
