استحقاق پناهندگي؛ رويارويي حقوق بشر و حاكميت دولت

زندگي در سرزمين و محل سكونت معمول خود صر فنظر كرده و امنيت و آزادي را در سرزمين هاي ديگر جستجو كنند. حقوق بين الملل به كساني كه «ترس موجهي » از آزار و تعقيب در كشور خود دارند، اجازه داده به كشورهاي ديگر پناهنده شوند، اما تكليفي براي پذيرش پناهندگي توسط دول تها ايجاد نكرده است. هدف اين مقاله، تبيين تعارض هاي حق بر پناهندگي شخص و حق حاكميت دولت است. روش: تحقيق حاضر به صورت توصيفي – تحليلي و با استفاده از منابع كتابخانه اي و با بهر هگيري از استدلال منطقي حقوقي براي استنتاج انجام شده است. يافته ها: اثبات جنبۀ عيني «ترس موجه » بر عهدۀ پناهجو است و ب هطور كلي، تقابل حاكميت محوري حقوق بي نالملل سنتي و رويكردهاي حقوق بشري در تمام فرآيند پناهندگي نيز قابل مشاهده است و برخي هنجارها نظير راهنمايي پناهجو به كشور ثالث يا ارائه فرصت براي كسب اجازۀ ورود دولت ثالث، قدري از شدت رويكرد سنتي مي كاهد. نتيجه گيري: رويكرد همبستگي بي نالمللي كه در اعلاميۀ نيويورك 2016 منعكس شده است، تلاش دارد توازني قاب لملاحظه ميان حق فرد براي پناهندگي و حقوق حاكميتي دولت مقصد فراهم كند و در اين ميان، نمي توان نقش نهادهاي بي نالمللي نظير كميسارياي عالي پناهندگان ملل متحد را از نظر دور داشت.